Wiedza o strukturze populacji skorpionów z Meksyku jest bardzo płytka, odnośnie ekologii wielu gatunków nie ma żadnych informacji. Ostatnio przyjrzano się osobnikom z gatunku Hoffmannihadrurus gertschi występującym w kilku miejscach w Kalifornii Dolnej (Meksyk). Na przestrzeni ostatnich lat przeanalizowano takie parametry jak: gęstość oraz rozmieszczenie populacji, biomasa, struktura nor czy też przebieg życia oraz tempo wzrostu. W przygotowaniu jest również dokument traktujący o rozpraszaniu się młodych po urodzeniu.

Hoffmannihadrurus gertschi (Soleglad 1976)

Jest to gatunek osiągający spore rozmiary - 12-15 cm całkowitej długości. Zamieszkuje tropikalne, suche, krzewiaste lasy. Na terenie jego występowania spotkać można jeszcze trzy gatunki skorpionów: Centruroides limpidus (Karsch 1879), Vaejovis variegatus Pocock 1898 oraz Vaejovis atenango Francke & González-Santillán 2007.

Jest to gatunek kopiący. Rzadko wybiera się na dalsze wędrówki. Pozostaje w tej samej norze przez całe życie, powiększając ją jedynie po każdym linieniu. Te wszystkie fakty, połączone z charakterystycznym wyglądem wejścia do schronienia, czynią badania w terenie łatwiejszymi.

Gęstość populacji

Gęstość populacji skorpionów zazwyczaj jest niższa niż 1 osobnik na m², lecz przykładowo dla Serradigitus littoralis (Williams 1980) w Kalifornii Dolnej (nadal Meksyk) wynosi 8-12 sztuk na m². Dla kontrastu, w Brazylii Tityus fasciolatus Pessoa 1935 występuje w natężeniu 0,0002 na m².

W przypadku omawianych badań, największa gęstość wyniosła 0,345 osobnika na m² - bylo to na kompletnie płaskim terenie. Najmniej nor napotkano na terenach nachylonych na północ oraz zachód. Nie jest do końca jasne od czego jest to uzależnione, jednak pamiętać należy, że nachylenie terenu ma wpływ na wiele czynników - faktura terenu, typ roślinności, nasłonecznienie, itd. Najwięcej norek odnotowano między majem a lipcem, na co wpływ ma sezon rozrodczy.

Biomasa

Biomasa obliczana jest poprzez pomnożenie wspomnianego współczynnika przez średnią wagę zwierzęcia. Waga dorosłych osobników wynosiła średnio 6,5, młodych odpowiednio mniej. Obliczona biomasa na m² wyniosła 6,2 kg.

Nory

Na ogół mają podobną strukturę - wejście do kryjówki, za którym znajduje się odpowiednio długi, kręty tunel, prowadzący do komory końcowej - najbardziej przestronnego elementu. Celem oceny wieku skorpiona, który zamieszkuje norę, przeprowadzono pomiary wejścia doń.

Skorpiony pod względem rozmiarów podzielono na 7 kategorii, badane nory natomiast na 6, co oznacza że jedynie na jednym etapie życia parametry nory się nie zmieniają. Dotyczy to oczywiście skorpionów zaraz po urodzeniu. Dopiero po wylinieniu zaczynają się rozpraszać i tworzyć własne schronienia.

Obliczona korelacja między długością skorpiona, a szerokością wejścia do nory jest znaczna. Również zależność długości od wspomnianej szerokości jest warta odnotowania.

Dieta

Na podstawie szczątek, znalezionych wraz z wylinkami skorpiona w norce, spróbowano odtworzyć jego dietę. Niestety owadów innych niż mrówki oraz chrząszcze nie udało się zidentyfikować. Z poprzednich badań wiemy jednak, że również mrówki stanowią pokarm tego gatunku.

Przebieg życia

Ogólny współczynnik przyrostu dla skorpionów przyjmuje się na poziomie 25-35% - zależny jest od gatunku, lecz wahania występują również w obrębie jednego gatunku. Dla H. gertschi współczynnik ten to około 30%. Nie odnotowano wyraźnej zależności między długością ciała, a płcią.

Obliczono długości konkretnych części ciała przy kolejnych stadiach. Dane te porównano z obserwacjami w terenie. Tym samym wywnioskowano, że gatunek do osiągnięcia dorosłości potrzebuje 6 wylinek (L7), rozłożonych na okres czterech lat.

Dorosłe samce były aktywne od lipca do października, wtedy też następowało łączenie się par. Skorpiony w stadium L2 odnotowano w maju, czerwcu oraz lipcu. Przyjąć można więc, że porody następują na przełomie marca i kwietnia. Skorpiony te linieją w norach o wyjściach uprzednio przez siebie zasypanych.

Przynależność rodzajowa

W 2008 roku omawiany gatunek przeniesiony został do rodzaju Hoffmannihadrurus, poprawną nazwą jest więc Hoffmannihadrurus gertschi (Soleglad, 1976). Część naukowców jednak nie zaakceptowało tej zmiany - omawiane dokumenty są tego najlepszym przykładem. Niektórzy zdecydowali się także na pozostawienie rodzaju Hadrurus w rodzinie Iuridae, odrzucając tym samym poprawność rodziny Caraboctonidae (również niżej wymienione dokumenty).

Bibliografia

• Quijano-Ravell AF, Ponce-Saavedra J, Francke OF. Densidad, distribucion espacial y biomasa de Hadrurus gertschi Soleglad (Scorpiones, Iuridae) en una localidad de Guerro, Mexico. Revista Iberica de Arachnologia. 2012;20:35-43.
• Quijano-Ravell AF, Ponce-Saavedra J, Francke OF. Caracterización de las madrigueras de Hadrurus gertschi Soleglad (Scorpiones: Iuridae) en una localidad de Guerrero, México). Revista Iberica de Arachnologia. 2012;20:45-55.
• Quijano-Ravell AF, Ponce-Saavedra J, Francke OF. Ciclo de vida de Hadrurus gertschi Soleglad (Scorpiones, Iuridae) en una localidad del Estado de Guerrero, Mexico. Revista Iberica de Arachnologia. 2011;19:133-145.