Podczas produkcji jadu zużywane są bardzo duże ilości energii, dlatego powstała teza iż używany on jest adekwatnie do zagrożenia - analizując je, i dla pewnych ich typów używając go bardziej ekonomicznie. Do tej pory nie zbadano czy jad skorpionów różni się podczas ataku i obrony. Wiadomo było jedynie, że mniejsze ofiary, które można było łatwo utrzymać szczypcami często nie były kąsane. Chociaż nie prowadzone były badania na ten temat, można było zauważyć, że skład jak i ilość po każdorazowym ukłuciu była inna.

Ostatnie badania wskazują, że Parabuthus transvaalicus wydziela małe ilości przejrzystego jadu (zwany jadem wstępnym) przy pierwszych wstrzyknięciach jadu, następnie zastępując go mlecznym, pełnowartościowym jadem. Jad wstępny zawiera duże stężenie potasu (K⁺), sól oraz małe peptydy, podczas gdy bardziej toksyczny jad zawiera wysokie stężenie białka.

Rodzaj Parabuthus (Pocock, 1890) występuje wyłącznie w Afryce, skupione są w kilku najbardziej suchych oraz niekorzystnych miejscach, co sprawia że regeneracja jadu jest trudniejsza. Odstęp między opróżnieniem gruczołów jadowych, a ich uzupełnieniem wynosi około 3 dni. Kolejnych 5 dni zajmuje regeneracja składników jadu. Dlatego też skorpiony w obliczu niskiego niebezpieczeństwa, wolą silnie uderzyć metasomą lub też po prostu uciec.

Przebieg eksperymentu

Był on przeprowadzany na 6 dorosłych samicach P. transvaalicus, które nie były ciężarne. Testy był dokonywane na 2 poziomach zagrożenia: niskim oraz wysokim. Skorpiony te nie były karmione 9 dni. Przy wysokim stopniu zagrożenia przerwy między ukłuciami wynosiły 5 sekund, podczas gdy przy niskim zagrożeniu odstępy wynosiły około 5 minut. Były one oddawane pięciokrotnie przez każdego ze skorpionów. Jady wstrzykiwane miały 3 różne postacie. Jasny, bogaty w potas (wczesny jad), opalizujący przy okresie przejściowym oraz mleczny bogaty w białko, najbardziej toksyczny spośród tych trzech. Testy powtórzono po miesiącu.

W wyniku przeprowadzonego testu potwierdzono przypuszczenia, że skorpiony podczas wysokiego zagrożenia używały częściej jadu mlecznego, a skorpiony poddawane testowi niskiego zagrożenia używały częściej jadu wczesnego oraz opalizującego. W obu przypadkach zdarzały się także suche ukłucia.

Obszerniejsza ilość wydzieliny była również w przypadkach wyższego zagrożenia. Z każdorazowym wstrzyknięciem było też jej więcej. U skorpionów podczas niższego zagrożenia najwyższa wartość była podczas trzeciego ukłucia, z każdym następnym malała.

Najwyższą zawartość białka jadu w wydzielinie, skorpiony z wyższego zagrożenia miały podczas ukłucia drugiego, który później znacząco spadał. Osobniki w niższym zagrożeniu wydziały go stopniowo więcej - jednak nie uzyskały takiej ilości jak w przypadku skorpionów przy wyższym zagrożeniu przy drugim ukłuciu.

Bibliografia

• Nisani, Z. & Hayes, W.K. 2011. Defensive stinging by Parabuthus transvaalicus scorpions: risk assessment and venom metering. Anim Behav. 81(3):627-33. Płatna, pełna wersja tekstu: link.