Przedstawiciele silnie jadowitego rodzaju Androctonus Ehrenberg 1828, poprzez ich spory rozmiar, popularność w hodowlach i łatwość w rozmnażaniu, a także częstość występowania w środowisku naturalnym czy w muzeach, na ogół są dobrze poznane. Odstaje od nich A. bicolor Ehrenberg 1828, którego osobniki typowe nie zostały przeanalizowane od czasu oryginalnej deskrypcji, która w obecnych czasach pozostawia wiele do życzenia. Obecnie przebadano te osobniki, co doprowadziło do pełnej redesykrypcji a także opisu nowego gatunku.

Androctonus bicolor Ehrenberg, 1828

Samce osiągają 56-62 mm, samice 64-81 mm. Ubarwienie czarno-brązowe po całkowicie czarne. Końcówki pedipalpów i odnóży żółtawe. Pedipalpy długie i szczupłe. W przypadku samców 24-28 zębów na pektynach, u samic 19-22.

Gatunek o szerokim zakresie występowania, rozciągającym się od północy Afryki po Środkowy Wschód, jednakże aby przedstawić konkretne tereny, należy przeprowadzić dalsze badania i weryfikację obecnych doniesień, często opartych na błędnej identyfikacji. Autorzy potwierdzają jedynie, że pewnymi terenami występowania jest obszar od północy Egiptu po Izrael. Zamieszkuje tam zróżnicowane, piaskowo-kamieniste tereny, często schronienia szuka w domach ludzi.

Spośród 22 znanych obecnie Androctonus spp., z A. bicolor jedynie trzy (A. tenuissimus, A. sergenti oraz nowo opisany A. turieli) łączą następujące cechy:

• ubarwienie jednolicie czarnobrązowe po czarne,
• smukłe pedipalpy, z chelą dużo węższą niż patellą,
• palce pedipalpów praktycznie bez "ząbków", na ogół służących do przytrzymywania pedipalpów drugiej płci (u innych gatunków, co najmniej u samców, cecha ta jest dużo mocniej zaznaczona - z wyłączeniem jednak A. turieli).

Androctonus aeneas C. L. Koch, 1839

Gatunek ten opisany został na podstawie osobników z "północy Afryki". Jego status był wysoce kontrowersyjny - uznawano go za osobny gatunek, podgatunek A. bicolor, czy w końcu jego synonim. Teruel już rok temu zasugerował, iż jest to nomen dubium, obecnie zostało to potwierdzone. Doprowadziło do tego uznanie za zagubione osobników typowych a także ubogość deskrypcji i brak cech pozwalających na utrzymanie jakiegokolwiek innego statusu.

Androctonus turieli Teruel & Kovarik, 2014

Samice dorastają do 73-88 mm, do dorosłych samców nie dotarto. Ubarwienie czarnoczerwone, końcówki kończyn żółtawe. 28 zębów na pektynach u samców, 21-23 u samic. Występuje na wschodnim wybrzeżu Tunezji. Jest blisko spokrewniony z A. bicolor oraz A. tenuissimus.

Bibliografia

• Teruel R, Kovarik F. Redescription of Androctonus bicolor Ehrenberg, 1828, and Description of Androctonus turieli sp. n. from Tunisia (Scorpiones: Buthidae). Euscorpius. 2014 (186):1-15.