- Ceratogyrus, 18:12 09.05.20
- MatrickVuH, 13:30 15.02.20
- MatrickVuH, 13:21 15.02.20
- EniliocibE, 10:58 15.02.20
- EniliocibE, 10:53 15.02.20
- ClintomImaw, 10:24 15.02.20
- ClintomImaw, 10:21 15.02.20
- Vimcentnifs, 10:10 15.02.20
Nowy gatunek z Arizony
Dzięki badaniom terenowym w górach Haulapai (Arizona, USA) odłowiono skorpiony, które jak się okazują, nie przynależą do żadnego z opisanych do tej pory gatunków. Po analizie uznano, że umiejscowione powinny być w grupie vorhiesi w rodzaju Vaejovis C.L. Koch, 1836 (Vaejovidae). Liczba gatunków w owej grupie rośnie tym samym do 11, z czego 9 spotkać możemy w Arizonie.
Vaejovis tenuipalpus, bo tak nazwano nowy gatunek, sposród swego rodzaju wyróżnia się najbardziej smukłymi pedipaplpami, do czego też odnosi się nazwa gatunkowa. Łacińskie "tenuis" oznacza właśnie "cienki". Całkowita długość ciała wynosi 26 mm, w ubarwieniu dominuje kolor żółto-brązowy.
Znany obszar występowania ograniczony jest do miejsca odłowu osobników typowych - we wspomnianych wcześniej górach Haulapai. Większość znalezionych osobników napotkano w gęstym lesie sosnowo-dębowym. Schronienia szukały pod dużymi, luźnymi kamieniami - najczęściej w cieniu dużych drzew. W miejscu odłowu odnotowano również młode nieokreślonego bliżej Paruroctonus sp., spokrewnionego z Paruroctonus becki (Gertsch and Allred, 1965).
Publikacja przedstawia porównanie najważniejszych cech z blisko spokrewnionymi V. jonesi Stahnke, 1940, V. lapidicola Stahnke, 1940, V. vorhiesi Stahnke, 1940, oraz V. deboerae Ayrey, 2009.
Jest to kolejny, po Wernerius inyoensis, gatunek opisany ostatnimi czasy z USA.
Bibliografia:
- Sissom WD, Hughes GB, Bryson Jr RW, Prendini L. The vorhiesi group of Vaejovis C. L. Koch, 1836 (Scorpiones: Vaejovidae), in Arizona, with description of a new species from the Hualapai Mountains. American Museum Novitates. 2012(3742):1-19.
Nowe doniesienia z Iranu
czwartek, 07 czerwca 2012 15:57 | Wpisany przez Jacek Szubert
Iran od zawsze był ciekawym i chętnie badanym przez skorpionologów terenem. Gatunków tam zamieszkujących dotyczą dziesiątki publikacji wydawanych na przestrzeni wielu lat. Aktualnie zaprezentowano kilka nowych danych. Dla czterech gatunków są to nowe miejsca występowania:
Zaprezentowano także drugie doniesienie o występowaniu Hemiscorpius acanthocercus Monod & Lourenço, 2005 z prowincji Chuzestan. Bibliografia:
Dwa nowe gatunki ze ZEA
niedziela, 15 kwietnia 2012 10:50 | Wpisany przez Jacek Szubert
Ostatnimi laty opisano kilka gatunków z Półwyspu Arabskiego, część z nich znalazła się w rodzajach Butheolus oraz Compsobuthus. Spośród niedawnych odkryć, ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich pochodziły jedynie dwa gatunki: Buthacus williamsi Lourenço & Leguin, 2009 i Compsobuthus birulai Lourenço, Leguin & Duhem, 2010. Aktualnie opisano kolejne dwa, występujące na pograniczu Emiratów oraz Omanu:
Bibliografia:
Autopsja zwłok po ukłuciu skorpiona
sobota, 31 marca 2012 12:22 | Wpisany przez Jacek Szubert
Ukłucia przez skorpiony są poważnym problemem w wielu słabo rozwiniętych tropikalnych krajach, takich jak Indie. Dochodzi do nich głównie nocami. Na terenach wiejskich, gdzie ludzie często przemieszczają się z boso, do ukłuć dochodzi właśnie przez niezauważenie skorpiona, który to często jest w kolorze maskującym go w otoczeniu. Dokładne statystyki są trudne do zebrania, lecz przypuszcza się że rocznie na całym świecie dochodzi do 1,2 milionów ukłuć. W konsekwencji tego dochodzi do nawet 10 tysięcy zgonów (zależnie od źródła liczba ta jednak znacznie się waha - link).
Czytaj dalej... |
Badania nad kształtem chelae
czwartek, 07 czerwca 2012 14:49 | Wpisany przez Jacek Szubert
Pedipalpy (nogogłaszczki), a więc charakterystyczna dla skorpionów część ciała, dla wielu gatunków stanowią podstawową broń. Dodatkowo wykorzystywane są podczas tańca godowego, wspinania się czy kopania. Dzięki włoskom znajdującym się na nich stanowią również swego rodzaju sensor. Chelae (szczypce) uformowane są przez dwa ostatnie segmenty pedipalpów - manus/tibię (palec stały) oraz tarsus (palec ruchomy). Tarsus przywodzony jest trzema wiązkami mięśni znajdującymi się w cheli (adduktory), a odwodzony jednym niewielkim mięśniem (abduktor) umiejscowionym na patelli, połączonym z ruchomym palcem długim więzadłem. Czytaj dalej...Zróżnicowanie Buthus elmoutaouakili
sobota, 07 kwietnia 2012 22:13 | Wpisany przez Jacek Szubert
Góry Atlas (północ Afryki), przekraczające 4000 metrów wysokości, stanowią solidną barierę dla przepływu genów. W połączeniu z ograniczonym obszarem w jakim skorpiony się przemieszczają (okolice schronień) oraz niewielkimi zdolnościami do rozszerzania obszaru okupowanego przez daną populację (kilka metrów rocznie), przyczyniło się to do wyodrębnienia się wewnątrz- i międzygatunkowych różnic. Poprzednie badania Buthus spp. wykazały podział na linii północ-południe oraz wschód-zachód. Aktualnie analizę skoncentrowano na B. elmoutaouakili. Zebrano 61 osobników z 18 lokalizacji z pogórza Atlasu Wysokiego oraz Antyatlasu - okolice Sus w Maroku.
Czytaj dalej...Filogeneza Orobothriurus i pokrewnych rodzajów
czwartek, 29 marca 2012 14:50 | Wpisany przez Jacek Szubert
Przeprowadzono analizę zrewidowanego kilka miesięcy temu rodzaju Orobothriurus Maury, 1976 pod kątem filogenezy. Pod lupę wzięto 17 gatunków Orobothriurus (w tym jeden, którego deskrypcja jest jeszcze nie opublikowana), wszystkie 6 gatunków Pachakutej, 4 gatunki Bothriurus, oraz 3 przedstawicieli bardziej odległych rodzajów: Centromachetes pocockii (Kraepelin, 1894); Cercophonius sulcatus Kraepelin, 1908; Urophonius tregualemuensis Cekalovic, 1981. Czytaj dalej... |
8