Opisano nowy gatunek z rodzaju Hottentotta zamieszkującego Low Draa Valley lężącą na południu Maroka: Hottentotta sousai Turiel, sp. n. Jest blisko spokrewniony z Hottentotta gentili, jednak różni go 12,1% rozbieżności COI mitochondrialnej sekwencji DNA oraz, co powinno nam więcej mówić, znacznie gęstsze owłosienie całej powierzchni ciała oraz mniejszy stosunek długości do szerokości wszystkich segmentów metasomy.

Długość całkowita wynosi 73-85 mm. Barwa podstawowa ciemnobrązowa, za wyjątkiem czerwono-brązowych chela. Pedipalpy, mesosoma i metasoma czerwono ciemne, brązowe, wpadające w czerń. Na palcach szczypców znajduje się 14 rzędów granulacji. Płeć u dorosłych skorpionów rozpoznamy po wypustce u podstawy palca ruchomego widocznego tylko u samców, natomiast u mniejszych osobników na podstawie liczby zębów na pektynach. Dla samca jest to 34-36, dla samic 30-31.

Bibliografia

• Turiel C. A New Species of Hottentotta Birula, 1908 (Scorpiones: Buthidae) from Southern Morocco. Euscorpius. 2014 (181):1-9.

Opisano dwa nowe gatunki należące do rodzaju Microtityus i podrodzaju Parvabsonus - są to zarazem pierwsze doniesienia o występowaniu tego rodzaju w Portoryko. Pierwszy z nich, M. borincanus, występuje w południowo zachodniej części wyspy (Sabana Grande Municipality, Barrio Susúa, Lasy Państwowe Susúa), drugiego, M. santosi, spotkać można na małej wysepce satelitarnej na północny wschód od wybrzeży Portoryko (Culebra).

Microtityus (Parvabsonus) borincanus Teruel, Rivera et Sánchez, 2014

W swoim rodzaju uchodzi za średniej wielkości skorpiona, jednak 17 mm całkowitej długości na tle całego rzędu Scorpiones czyni go jednym z mniejszych gatunków. Ubarwiony na brązowo, z bardzo gęstą strukturą czarniawych plam na całym ciele. V segment metasomy wraz z telsonem nieco bardziej czerwonawy, palce czarne z jasnymi końcówkami. Holotyp został znaleziony w spróchniałym, zwalonym drzewie. W pobliskim sąsiedztwie M. borincanus można znaleźć również Heteronebo portoricensis, Tityus angelesae, Tityus obtusus, Centruroides griseus. Jak się okazuje, wśród wymienionych, nie tylko H. portoricensis jest gatunkiem żyjącym w ziemi lecz również Tityus angelesae - jest to kolejny gatunek Tityus spp. nie będącym gatunkiem "nadrzewnym" (bark scorpions).

Microtityus (Parvabsonus) santosi Teruel, Rivera et Sánchez, 2014

Gatunek jeszcze mniejszy od poprzedniego, mierzy zaledwie 13 mm. Ubarwienie żółte z umiarkowaną strukturą ciemniejszych plam. V segment metasomy wraz z telsonem bledszy. Szczypce żółte z ciemnobrązowymi palcami i jaśniejszymi końcówkami. Holotyp został znaleziony podczas przetrząsania suchej ściółki pobranej bezpośrednio z ziemi. Na wyspie Culebra można znaleźć również Centruroides griseus.

Bibliografia

• Teruel, R., M.J. Rivera & A.J. Sánchez. 2014. First record of the genus Microtityus Kjellesvig-Waering, 1966, from Puerto Rico, with descriptions of two new species (Scorpiones: Buthidae). Euscorpius, 180: 1−11.

Północnoamerykańska podrodzina Syntropinae (Vaejovidae) Kraepelin, 1905 jest mocno zróżnicowaną grupą - tak pod względem morfologii jak i ekologii. W jej obrębie wyróżnimy obok jednych z większych gatunków Vaejovidae, te kilka razy mniejsze (od 1,4 cm po 9,4). Zasięg występowania ciągnie się od Oregonu i Utah (USA) po Chiapas (Meksyk), co może sugerować bardzo różnorodne tereny - pustynie piaszczyste, kamieniste; lasy liściaste oraz iglaste; tereny powyżej 3500 m nad poziomem morza oraz wiele innych. Obecnie, na bazie 250 cech morfologicznych oraz analizy DNA w podrodzinie tej dokonano istnej rewolucji.

Plemię Stahnkeini Soleglad & Fet, 2006 (zawierające następujące rodzaje: Gertschius Graham & Soleglad, 2007, Serradigitus Stahnke, 1974, Stahnkeus Soleglad & Fet, 2006 oraz Wernerius Soleglad & Fet, 2008) usunięte zostało z podrodziny Syntropinae. Plemię Paravaejovini Soleglad and Fet, 2008 oraz podplemię Thorelliina Soleglad and Fet, 2008 zostały młodszymi synonimami Syntropinae Kraepelin, 1905.

Czytaj dalej...