Poprzednie badania nad ekologią skorpionów pustynnych częściowo udokumentowały sposób ich aktywności na powierzchni, która to spowodowana jest głównie poszukiwaniem przedstawicieli płci przeciwnej lub ofiary. Niewiele jednak powiedziane zostało odnośnie organów, które odpowiadać mogą za naprowadzenie skorpiona z powrotem do swej kryjówki. Wśród potencjalnych odpowiedzi na tą zagadkę wymieniano: środkowe lub boczne oczy, receptory światłoczułe znajdujące się na metasomie, chemoreceptory na pektynach, różnego rodzaju włoski pokrywające ciało skorpiona, czy organy czułe na temperaturę czy wilgotność. Wśród możliwych bodźców znajdowały się więc ślady chemiczne, ślady stóp, rozstaw ciał niebieskich, wskazówki geomagnetyczne, gradient temperatury/wilgotności, charakterystyczna woń z nory, echolokacja oraz pamięć.

Aby ustalić, czy ścieżka powrotna jest taka sama jak początkowa, obserwowane zostały dwa osobniki Paruroctonus utahensis w Monahans (Teksas). Odpowiedź na to pytanie pomogłaby zawęzić obszar poszukiwań wspomnianego wcześniej bodźca. Podczas dwóch nocy dwa obserwowane skorpiony większość czasu spędziły u wyjścia nory. Opuszczały ją jedynie gdy zbliżała się ofiara, inna niż pająki (które są szybsze od pozostałych stawonogów) czy Diplomys sp., na które skorpiony nie reagowały. W ciągu 8 godzinnego nagrywania okolic kryjówek, opuszczone zostały one ośmiokrotnie, na średnio 25 sekund. Całkowicie więc skorpiony spędziły jedynie 0,8% czasu poza schronieniem. Ani jedno wyjście nie zakończyło się upolowaniem ofiary.

Skorpiony kierując się z powrotem do nory obierały inną drogę, niż z niej wychodząc. Nie korzystały więc z pozostawionych przez siebie śladów, czy to chemicznych czy mechanicznych. Najprawdopodobniej za znalezienie drogi powrotnej odpowiadają czujniki temperatury, wilgotności, lub wzrok. Skorpiony posiadają narządy czułe na wilgoć na tarsusie każdej z nóg, oraz na zmiany temperatury na końcówkach pedipalpów. Badany P. utahensis zamieszkuje gorące, piaszczyste tereny, temperatura na powierzchni potrafi przekroczyć 50°C. Buduje jednak głębokie tunele, w których panują bardzo odmienne warunki, które mogą być wyczuwalne w okolicach wejścia do schronienia. Również środkowe oczy, którym centralne umiejscowienie daje szeroki zakres widzenia, wskazywać mogą skorpionowi drogę powrotną. Do tej pory nie podjęto w tym temacie jednak żadnych badań.

• Gaffin, D.D. 2011. In situ infrared videography of sand scorpion nighttime surface activity. Euscorpius, 122: 1−13.

Do tej pory jedyne doniesienia o skamieniałych skorpionach z Rosji opierały się na odnalezionym fragmencie femura nogi. Ostatnio w okolicach Wołogdy napotkano kilka fragmentów pochodzących z permu (Isady) oraz triasu (Nedubrovo).

Wytrzymałość oskórka (cuticle) skorpiona jest niezwykła na tle innych stawonogów. We wielu przypadkach odkryty zostaje jedynie ten fragment, jest to prawdopodobnie związane ze znaczną odpornością na biodegradację najbardziej zewnętrznej jej warstwy zwanej oskórkiem szklistym.

Osobnik z Isady

Znaleziono patellę lewego pedipalpu, tarsus nogi niewiadomo z której pary się wywodzącej, oraz fragment tergity mesosomy. Noga posiadała ungues pokryte setae oraz wyrostkami - przypominała te, występujące u Eobuthus sp. (Eobuthidae) z karbonu. Ten typ ungues znany jest u niektórych paleozoicznych gatunków (wymarły podrząd Mesoscorpiones), wszystkie obecnie żyjące skorpiony ten fragment nogi posiadają w pełni gładki.

Osobnik z Nedubrovo

Znaleziono basitatsus nogi oraz fragment segmentu metasomy - określenie która to noga, oraz który segment metasomy okazało się niemożliwe. Na nodze zaobserwowano tibial spur, uznawane jest to za prymitywną cechę. Wśród obecnie stąpających po Ziemi gatunków, najczęściej spotykana jest u tych ze Starego Świata.

Zaobserwowane cechy nie pozwoliły na przyporządkowanie omawianych osobników do żadnego rodzaju czy choćby rodziny.

• Fet, V., D. E. Shcherbakov & M. E. Soleglad. 2011. The first record of Upper Permian and Lower Triassic scorpions from Russia (Chelicerata: Scorpiones). Euscorpius, 121: 1−16.

Status podrodzin w obrębie rodziny Buthidae był od zawsze kontrowersyjny, na przestrzeni lat podejmowano w tym kierunku wiele prób. Starania uporządkowania tychże podrodzin nie były jednak satysfakcjonujące, opierane były o różne, niezgadzające się ze sobą cechy. Ostatnie wnioski na ten temat wysnute zostały przez Lamorala (1980), wyróżnił on 5 podrodzin. Ostatnimi laty jedynie status podrodziny Ananterinae został omawiany (Lourenco, 2005), uznanie jej za poprawny takson zostało jednak wstrzymane do czasu dalszych badań. W aktualnie wydanym przez tego samego autora tekście, mówi się jedynie o "grupie filogenetycznej Ananteris".

W dokumencie wyszczególnionych zostało 8 cech łączących następujące rodzaje w omawianą grupę:

• Ananteris Thorell, 1891,
• Tityobuthus Pocock, 1893,
• Ananteroides Borelli, 1911,
• Lychas C. L. Koch, 1845,
• Lychasioides Vachon, 1974,
• Himalayatityobuthus Lourenco, 1997,
• Troglotityobuthus Lourenco, 2000,
• Palaeoananterls Lourenco & Weitschat, 2001,
• Microananteris Lourenco, 2003.

Ważność rodzaju Ananteroides została więc ponownie przywrócona, z typowym gatunkiem A. feae Borelli, 1911. Są to niewielkie skorpiony, osiągające około 35 mm. Występują na wschodzie Afryki.

Przywrócony został również rodzaj Microananteris, który w styczniu bieżącego roku uznany został za synonim Ananteris (Botero-Trujillo & Noriega, 2011). Gatunek typowy: Microananteris minor Lourenco, 2003.

Opisane zostały dwa nowe gatunki w obrębie rodzaju Lychas:

• L. eliseanneae - nazwa gatunkowa pochodzi od pracowniczki muzeum w Paryżu - Elise-Anne Leguin. Gatunek ubarwiony jest w kolorze żółtym, z brązowymi plamkami. Mierzy 32 mm.
• L. inexpectatus - nazwa wskazuje na nieoczekiwane odkrycie tego gatunku. Przyjmuje kolor od żółtego po czerwonawy, na jego ciele również znajdziemy brązowe plamy. Całkowita długość to 21 mm.

Źródło:

• Lourenco, W.R. 2011. The "Ananteris group" (Scorpiones: Buthidae); suggested composition and possible links with other buthids. Boletin de la SEA. 2011(48):105-13.