Badania nad pochodzeniem Hottentotta spp. z Maghreb
Gatunek H. franzwerneri (Birula, 1914) został początkowo opisany jako posiadający dwa podgatunki, występujące na odrębnych terenach Maghreb. Rewizja rodzaju z roku 2007 podniosła status obu podgatunków do gatunków: H. franzwerneri oraz H. gentili (Pallary, 1924). Ostatnio wydany został rezultat badań nad DNA przedstawicieli rodzaju Hottentotta z Maroka. Poszerzony został znany obszar występowania H. gentili na wschodnie obszary Maroka, tym samym zmniejszając odległość pomiędzy tym gatunkiem, a H. franzwerneri. Pierwszy z nich zamieszkuje tereny trzy razy większe niż drugi. Dowiedzione zostało również, że wyżej wspomniane gatunki dzielą się na 4 klady. H. franzwerneri pochodzi od jednej grupy przodków, podczas gdy u H. gentili wyróżnia się 3 takie grupy. Sugeruje to, że takson ten jest parafilatycznym, jednakże przeprowadzone muszą zostać dalsze badania nad gatunkami z tego obszaru.
- Sousa, P. & Froufe, E. & Harris, D.J. & Célio, A. & van der Meijden, A. 2011. Genetic diversity of Maghrebian Hottentotta (Scorpiones: Buthidae) scorpions based on CO1: new insights on the genus phylogeny and distribution. African Invertebrates Vol. 52 (1): 135-143.
Nowy gatunek przypisany do rodzaju GuyanochactasWilson R. Lourenço oraz Eric Ythier wydali deskrypcję nowego gatunku, który przypisali do rodzaju Guyanochactas Lourenço, 1998 (Chactidae Pocock, 1893):
Nazwa gatunkowa nowo opisanego taksonu odnosi się do jego ubarwienia - czerwono-żółtego. Gatunek osiąga niewielkie rozmiary - od 35 do 38 mm. Ilość zębów na pektynach waha się od 8 do 10, niezależnie od płci. G. flavus może być odróżniony od innych przedstawicieli rodzaj, a w szczególności od G. gonzalezspongai następującymi cechami:
Bibliografia:
Opisano drugi gatunek skorpiona z CypruOstatnimi laty sporo zmian proponowanych było w obrębie rodzaju Buthus Leach, 1815 (Buthidae), zwłaszcza jeśli chodzi o "Buthus occitanus complex". Polegały one głównie na podniesieniu statusu podgatunków do gatunków, oraz opisaniu nowych taksonów. W ostatnio wydanej publikacji potwierdzono, kwestionowane wcześniej występowanie przedstawicieli rodzaju Buthus na Cyprze. Opisano nowy gatunek, endemiczny dla tej wyspy:
Ekologia skorpionów Microtityus jaumeiEkologia skorpionów pochodzących z Karaibów oraz Ameryk jest bardzo słabo znana. Większa część literatury nie porusza tematyki rodzaju Microtityus Kjellesvig-Waering 1966 (Buthidae). Niedawny (2008) jej przegląd pokazał, że większość aktualnie trwających badań dotyczy taksonomii skorpionów. Ekologia jest najmniej poznanym aspektem ich życia. Przedstawicieli rodzaju Microtityus klasyfikuje się w dwóch podrodzajach: Parvabsonus Armas 1974, oraz Microtityus. Zamieszkują one ciężko dostępne miejsca w okolicach Karaibów oraz Amazonii. Jak sama nazwa rodzaju wskazuje, osiągają niewielkie rozmiary. Przeprowadzone zostały roczne obserwacje na populacji Microtityus jaumei Armas, 1974 na południowych stokach Sierra de Canasta, w Prowincji Guantánamo (Kuba). Skorpiony te w naturze przebywają pod kamieniami, pniami oraz w ściółce. Najczęściej wybierają miejsca położone w wyższych partiach terenu, prawdopodobnie aby uniknąć podtopienia podczas pory deszczowej. Największa liczba skorpionów napotkana została w lasach głównie liściastych, nieco mniej w niższych zaroślach oraz na terenach porośniętych przez suche trawy. W warunkach wysokiej wilgotności M. jaumei często zauważane zostały gdy wpinały się po kamieniach, oraz innych obiektach o kolorystyce podobnej do ubarwienia skorpiona. W niesprzyjających, suchszych warunkach, częściej chowały się pod liśćmi w ściółce, lub w szczelinach w ziemi. Gdy ich spokój został zaburzony, skorpiony zaczynały udawać martwe. Trwało to od kilku sekund do kilku (średnio 4) minut. Skorpiony często przebywały w grupach, zarówno młode jak i dorosłe - najliczniejsza odnaleziona kryjówka liczyła 11 osobników. M. jumaei przebywał wraz z przedstawicielami takich gatunków jak: Rhopalurus junceus (Herbst; Buthidae), Cazierius asper Teruel 2006 (Scorpionidae), Centruroides gracilis (Latreille; Buthidae) oraz Centruroides anchorellus Armas (Buthidae). Szczyt aktywności związany jest z okresem godowym, który przypada od czerwca do listopada. Na miesiące te przypadło aż 81% osobników napotkanych ogółem. Gatunek ten stosuje taktykę polowania polegającą na oczekiwaniu na ofiarę, kryjówkę zatem opuszczają częściej w poszukiwaniu partnera, niż pokarmu.
|
Mapy występowania
Do opisów wszystkich gatunków dołączone zostały mapy występowania. Jako, że dla wielu gatunków część doniesień odnośnie pewnych krajów jest niepewna, na mapy naniesiona została również procentowe prawdopodobieństwo, że dany raport jest poprawny. Lecz również i te dane traktować należy z pewnym dystansem.
W przypadku natrafienia na jakiekolwiek nieprawidłowości, czy to od strony technicznej, czy merytorycznej, prosimy o kontakt. Po prawej link do strony prezentującej przykładową mapę, na którą naniesione zostały wszystkie kraje odnośnie których mamy informację, że występuje któryś z gatunków, którego opis spotkać można w naszym serwisie. Rewizja chińskich Mesobuthus spp.Duet Sun&Sun opisał nowy gatunek skorpiona z rejonu Sinciang w Chinach:
Liczba gatunków w rodzaju Mesobuthus Vachon 1950 wzrosła tym samym do 13. Ich występowanie jest bardzo szerokie. W samych Chinach występuje 9 taksonów z tego rodzaju, w omawianym dokumencie wszystkie z nich zostały przeanalizowane oraz opisane:
Nazwa nowego gatunku odnosi się do miejsca występowania - Karshi (Kashgar). Całkowita długość samicy to 56-72 mm, samca 46-62 mm. Ubarwiony jest w odcieniach koloru żółtego, do żółto-brązowego. Carinae karapaksu przybiera bardziej ciemniejszą barwę. Ilość zębów na pektynach samca i samicy to odpowiednio: 23-28 oraz 19-23. Gatunek wydaje się być najbliżej spokrewniony z M. caucasicus, szczegółowo opisane więc zostały różnice między tymi dwoma gatunkami. Spotykany jest w takich miejscach, jak szczeliny w ścianach budynków zbudowanych z bloków ziemi lub kamienia. W bardziej naturalnym środowisku chowa się pod znacznej wielkości kamieniami, oraz również fragmentami gleby. W dokumencie załączona została mapa występowania oraz klucz do Mesobuthus spp. spotykanych w Chinach.
Nowa technika znakowania skorpionówPodstawowym problemem podczas długoterminowych badań w terenie nad skorpionami były do tej pory trudności z ich znakowaniem. Stosowano zewnętrzne oznaczenia, które zrzucane były wraz z wylinką zwierzęcia. Przetestowany został zatem, stosowany uprzednio w przypadku innych zwierząt, Visible Implant Elastomer (VIE). Do tej pory technika ta odnosiła sukcesy przy znakowaniu ryb oraz płazów. W przypadku stawonogów również jest coraz częściej stosowana - głównie u skorupiaków. VIE to substancja na bazie silikonu, którą wstrzykuje się bezpośrednio pod naskórek. Występuje ona we wielu barwach, dzięki czemu, również stosując kilka oznaczeń w różnych kolorach, naukowcy są w stanie odróżnić od siebie wiele osobników. Dostępny jest także wariant fluorescencyjny, co w przypadku skorpionów jest jeszcze lepszym rozwiązaniem, gdyż większość badań nad nimi prowadzi się właśnie z użyciem światła UV. Badania przeprowadzono na przedstawicielach gatunku Centruroides vittatus (Say 1821). Po wprowadzeniu implantu zarówno śmiertelność, jak i skuteczność polowania, nie uległy znacznej zmianie. Czytelność oznaczenia była na podobnie wysokim poziomie, co i u innych wcześniej badanych stawonogów. Skorpiony nie miały problemu z linieniem czy porodem. VIE został więc uznany za godny uwagi również w przypadku skorpionów. Dzięki tej technice, obserwacje w terenie będą znacznie ułatwione.
|
55
