• Strona główna
  • Opisy gatunków
  • Artykuły
  • Aktualności
  • Galeria
  • Linki
  • Kontakt
  • Forum

Ważne artykuły...
  • Gatunek dla początkującego
  • Postępowanie po ukłuciu
  • Distribution maps
  • Stan prawny
Nowości w serwisie...
  • Autotomia - nowe informacje
  • Nowe dane o samcach Tityus
  • 3 nowe Euscorpius z Grecji
  • Rewizja rodzaju Leiurus
  • 4 nowe Euscorpius
  • Nowy Androctonus, redeskrypcja A. bicolor
  • Nowy gatunek w rzadkim rodzaju Lissothus (Buthidae)
  • Nowy rodzaj z Kalifornii
Ostatnio na forum...
  • L.quinquestriatus
    Ceratogyrus, 18:12 09.05.20
  • Rule tight-fisted product set right
    MatrickVuH, 13:30 15.02.20
  • Station tight-fisted issue panacea
    MatrickVuH, 13:21 15.02.20
  • Station tight-fisted upshot remedy
    EniliocibE, 10:58 15.02.20
  • Tidiness stingy issue cure-all
    EniliocibE, 10:53 15.02.20
  • Instal reduced upshot instruction
    ClintomImaw, 10:24 15.02.20
  • Mastery squalid upshot formula
    ClintomImaw, 10:21 15.02.20
  • Power tight-fisted product preparation
    Vimcentnifs, 10:10 15.02.20
Współpraca...
Reklama
Strona główna

Badania nad pochodzeniem Hottentotta spp. z Maghreb

środa, 03 sierpnia 2011 12:36 | Wpisany przez Jacek Szubert

Rodzaj Hottentotta Birula 1908 od długiego czasu pozostaje taksonomiczną zagadką. Zawiera on około 35 gatunków występujących we większej części Afryki oraz na pewnych obszarach Azji. Niektóre z nich uważane są za stanowiące zagrożenie dla człowieka.

Gatunek H. franzwerneri (Birula, 1914) został początkowo opisany jako posiadający dwa podgatunki, występujące na odrębnych terenach Maghreb. Rewizja rodzaju z roku 2007 podniosła status obu podgatunków do gatunków: H. franzwerneri oraz H. gentili (Pallary, 1924). Ostatnio wydany został rezultat badań nad DNA przedstawicieli rodzaju Hottentotta z Maroka. Poszerzony został znany obszar występowania H. gentili na wschodnie obszary Maroka, tym samym zmniejszając odległość pomiędzy tym gatunkiem, a H. franzwerneri. Pierwszy z nich zamieszkuje tereny trzy razy większe niż drugi. 
Dowiedzione zostało również, że wyżej wspomniane gatunki dzielą się na 4 klady. H. franzwerneri pochodzi od jednej grupy przodków, podczas gdy u H. gentili wyróżnia się 3 takie grupy. Sugeruje to, że takson ten jest parafilatycznym, jednakże przeprowadzone muszą zostać dalsze badania nad gatunkami z tego obszaru. 



  • Sousa, P. & Froufe, E. & Harris, D.J. & Célio, A. & van der Meijden, A. 2011. Genetic diversity of Maghrebian Hottentotta (Scorpiones: Buthidae) scorpions based on CO1: new insights on the genus phylogeny and distribution. African Invertebrates Vol. 52 (1): 135-143.
 

Nowy gatunek przypisany do rodzaju Guyanochactas

środa, 27 lipca 2011 09:32 | Wpisany przez Jacek Szubert
Wilson R. Lourenço oraz Eric Ythier wydali deskrypcję nowego gatunku, który przypisali do rodzaju Guyanochactas Lourenço, 1998 (Chactidae Pocock, 1893):
  • Guyanochactas flavus Lourenco & Ythier, 2011.
Rodzaj Guyanochactas uznany został za synonim Broteochactas przez Soleglad & Fet 2003 [2]. Dwa lata później Prendini & Wheeler 2005 [3] przywrócili jego ważność, lecz jeszcze w tym samym roku został on ponownie uznany za synonim, ponownie przez Fet & Soleglad 2005 [4]. Jako że status rodzaju Guyanochactas jest nadal niepewny, Lourenço & Ythier [1] nowo opisany gatunek umieścili właśnie w nim, jednak do czasu wydania rewizji rodziny Chactidae nie możemy być pewni poprawności tej decyzji.

Nazwa gatunkowa nowo opisanego taksonu odnosi się do jego ubarwienia - czerwono-żółtego. Gatunek osiąga niewielkie rozmiary - od 35 do 38 mm. Ilość zębów na pektynach waha się od 8 do 10, niezależnie od płci. G. flavus może być odróżniony od innych przedstawicieli rodzaj, a w szczególności od G. gonzalezspongai następującymi cechami:
  • brak ciemniejszych plam w ubarwieniu,
  • mniejsza długość ciała,
  • segmenty metasomy I-III szersze niż dłuższe,
  • mniejsza ilość zębów na pektynach,
  • palce cheli mają 5 rzędów granulacji.
Opisu dokonano na podstawie trzech osobników odłowionych w Gujanie Francuskiej. Jest to drugi gatunek z omawianego rodzaju odnotowany w tym kraju.

Bibliografia:
  • [1] Lourenco, W.R. & Ythier, E. 2011. A new species of Guyanochactas Lourenco, 1998 (Scorpiones, Chactidae) from French Guyana. Boletin de la SEA. 2011(48):203-6.
  • [2] Soleglad, M.E. & Fet, V. 2003. High-level systematics and phylogeny of the extant scorpions (Scorpiones: Orthosterni). Euscorpius, 11: 5-175.
  • [3] Prendini, L. & Wheeler, W.C. 2005. Scorpion higher phylogeny and classification, taxonomic anarchy, and standards for peer review in online publishing. Cladistics, 21: 446-494.
  • [4] Fet, V. & Soleglad, M.E. 2005. Contributions to Scorpion Systematics. I. On Recent Changes in High-Level Taxonomy. Euscorpius, 31: 1-13.
 

Opisano drugi gatunek skorpiona z Cypru

piątek, 22 lipca 2011 12:52 | Wpisany przez Jacek Szubert

Ostatnimi laty sporo zmian proponowanych było w obrębie rodzaju Buthus Leach, 1815 (Buthidae), zwłaszcza jeśli chodzi o "Buthus occitanus complex". Polegały one głównie na podniesieniu statusu podgatunków do gatunków, oraz opisaniu nowych taksonów. W ostatnio wydanej publikacji potwierdzono, kwestionowane wcześniej występowanie przedstawicieli rodzaju Buthus na Cyprze. Opisano nowy gatunek, endemiczny dla tej wyspy:
  • Buthus kunti Yagmur, Koc & Lourenco, 2011.
Całkowita jego długość to 73 mm, ubarwiony jest podobnie jak inne przedstawiciele kompleksu, tj. w odcieniach koloru żółtego. Carinae są dobrze zaznaczone. Ruchomy oraz stały palec pedipalp posiadają po 12 rzędów granulacji. Ilość zębów na pektynach dla samca i samicy to odpowiednio 27-29 oraz 24-25. Najbliżej spokrewniony jest z B. israelis Shulov & Amitai 1959, można je jednak łatwo rozróżnić przez następujące cechy wyróżniające nowo opisany gatunek:
  • większy rozmiar,
  • mniejsza ilość zębów na pektynach,
  • II segment metasomy jest dłuższy niż szerszy, w przypadku B. israelis odwrotnie,
  • występują również różnice w ilości trichobothrii.
Cypr jest wyspą o ciepłej i deszczowej zimie oraz gorącym i suchym lecie. B. kunti występuje na obszarach przypominających step, porośniętych niewielkimi krzakami. Nowy gatunek jest alopatryczny z innym, również endemicznym dla Cypru gatunkiem: Mesobuthus cyprius Gantenbein & Kropf, 2000. Wyspa ta jest jedynym miejscem, gdzie występują zarówno przedstawiciele rodzajów Mesobuthus oraz Buthus.
  • Yagmur, E.A. & Koc, H. & Lourenco, W.R. 2011. A new species of Buthus Leach, 1815 from Cyprus (Scorpiones, Buthidae). ZooKeys. 2011;115:27-38.
 

Ekologia skorpionów Microtityus jaumei

poniedziałek, 11 lipca 2011 22:51 | Wpisany przez Jacek Szubert

Ekologia skorpionów pochodzących z Karaibów oraz Ameryk jest bardzo słabo znana. Większa część literatury nie porusza tematyki rodzaju Microtityus Kjellesvig-Waering 1966 (Buthidae). Niedawny (2008) jej przegląd pokazał, że większość aktualnie trwających badań dotyczy taksonomii skorpionów. Ekologia jest najmniej poznanym aspektem ich życia.

Przedstawicieli rodzaju Microtityus klasyfikuje się w dwóch podrodzajach: Parvabsonus Armas 1974, oraz Microtityus. Zamieszkują one ciężko dostępne miejsca w okolicach Karaibów oraz Amazonii. Jak sama nazwa rodzaju wskazuje, osiągają niewielkie rozmiary.

Przeprowadzone zostały roczne obserwacje na populacji Microtityus jaumei Armas, 1974 na południowych stokach Sierra de Canasta, w Prowincji Guantánamo (Kuba). Skorpiony te w naturze przebywają pod kamieniami, pniami oraz w ściółce. Najczęściej wybierają miejsca położone w wyższych partiach terenu, prawdopodobnie aby uniknąć podtopienia podczas pory deszczowej.

Największa liczba skorpionów napotkana została w lasach głównie liściastych, nieco mniej w niższych zaroślach oraz na terenach porośniętych przez suche trawy. W warunkach wysokiej wilgotności M. jaumei często zauważane zostały gdy wpinały się po kamieniach, oraz innych obiektach o kolorystyce podobnej do ubarwienia skorpiona. W niesprzyjających, suchszych warunkach, częściej chowały się pod liśćmi w ściółce, lub w szczelinach w ziemi.

Gdy ich spokój został zaburzony, skorpiony zaczynały udawać martwe. Trwało to od kilku sekund do kilku (średnio 4) minut.

Skorpiony często przebywały w grupach, zarówno młode jak i dorosłe - najliczniejsza odnaleziona kryjówka liczyła 11 osobników. M. jumaei przebywał wraz z przedstawicielami takich gatunków jak: Rhopalurus junceus (Herbst; Buthidae), Cazierius asper Teruel 2006 (Scorpionidae), Centruroides gracilis (Latreille; Buthidae) oraz Centruroides anchorellus Armas (Buthidae).

Szczyt aktywności związany jest z okresem godowym, który przypada od czerwca do listopada. Na miesiące te przypadło aż 81% osobników napotkanych ogółem. Gatunek ten stosuje taktykę polowania polegającą na oczekiwaniu na ofiarę, kryjówkę zatem opuszczają częściej w poszukiwaniu partnera, niż pokarmu.

  • Cala-Riquelme, F & Colombo, M. 2011. Ecology of the scorpion, Microtityus jaumei in Sierra de Canasta, Cuba. Journal of Insect Science 11:86.
 

Mapy występowania

poniedziałek, 25 lipca 2011 20:32 | Wpisany przez Jacek Szubert
Mapa występowania Do opisów wszystkich gatunków dołączone zostały mapy występowania. Jako, że dla wielu gatunków część doniesień odnośnie pewnych krajów jest niepewna, na mapy naniesiona została również procentowe prawdopodobieństwo, że dany raport jest poprawny. Lecz również i te dane traktować należy z pewnym dystansem.

W przypadku natrafienia na jakiekolwiek nieprawidłowości, czy to od strony technicznej, czy merytorycznej, prosimy o kontakt.

Po prawej link do strony prezentującej przykładową mapę, na którą naniesione zostały wszystkie kraje odnośnie których mamy informację, że występuje któryś z gatunków, którego opis spotkać można w naszym serwisie.
 

Rewizja chińskich Mesobuthus spp.

poniedziałek, 18 lipca 2011 19:00 | Wpisany przez Jacek Szubert

Duet Sun&Sun opisał nowy gatunek skorpiona z rejonu Sinciang w Chinach:

  • Mesobuthus karshius sp. nov.

Liczba gatunków w rodzaju Mesobuthus Vachon 1950 wzrosła tym samym do 13. Ich występowanie jest bardzo szerokie. W samych Chinach występuje 9 taksonów z tego rodzaju, w omawianym dokumencie wszystkie z nich zostały przeanalizowane oraz opisane:

  • M. bolensis Sun, Zhu & Lourenco 2010;
  • M. caucasicus przewalskii (Birula 1897);
  • M. caucasicus intermedius (Birula 1897);
  • M. eupeus mongolicus (Birula 1911);
  • M. eupeus thersites (C.L. Koch 1839);
  • M. longichelus Sun & Zhu 2010;
  • M. martensii martensii (Karsch 1879);
  • M. martensii hainanensis (Birula 1904).

Nazwa nowego gatunku odnosi się do miejsca występowania - Karshi (Kashgar). Całkowita długość samicy to 56-72 mm, samca 46-62 mm. Ubarwiony jest w odcieniach koloru żółtego, do żółto-brązowego. Carinae karapaksu przybiera bardziej ciemniejszą barwę. Ilość zębów na pektynach samca i samicy to odpowiednio: 23-28 oraz 19-23. Gatunek wydaje się być najbliżej spokrewniony z M. caucasicus, szczegółowo opisane więc zostały różnice między tymi dwoma gatunkami. Spotykany jest w takich miejscach, jak szczeliny w ścianach budynków zbudowanych z bloków ziemi lub kamienia. W bardziej naturalnym środowisku chowa się pod znacznej wielkości kamieniami, oraz również fragmentami gleby. W dokumencie załączona została mapa występowania oraz klucz do Mesobuthus spp. spotykanych w Chinach.

  • Sun, D. & Sun, Z-N. 2011. Notes on the genus Mesobuthus (Scorpiones: Buthidae) in China, with description of a new species. The Journal of Arachnology, Volume 39 Number 1: pp. 59-75.
 

Nowa technika znakowania skorpionów

czwartek, 07 lipca 2011 16:54 | Wpisany przez Jacek Szubert

Podstawowym problemem podczas długoterminowych badań w terenie nad skorpionami były do tej pory trudności z ich znakowaniem. Stosowano zewnętrzne oznaczenia, które zrzucane były wraz z wylinką zwierzęcia.

Przetestowany został zatem, stosowany uprzednio w przypadku innych zwierząt, Visible Implant Elastomer (VIE). Do tej pory technika ta odnosiła sukcesy przy znakowaniu ryb oraz płazów. W przypadku stawonogów również jest coraz częściej stosowana - głównie u skorupiaków. VIE to substancja na bazie silikonu, którą wstrzykuje się bezpośrednio pod naskórek. Występuje ona we wielu barwach, dzięki czemu, również stosując kilka oznaczeń w różnych kolorach, naukowcy są w stanie odróżnić od siebie wiele osobników. Dostępny jest także wariant fluorescencyjny, co w przypadku skorpionów jest jeszcze lepszym rozwiązaniem, gdyż większość badań nad nimi prowadzi się właśnie z użyciem światła UV.

Badania przeprowadzono na przedstawicielach gatunku Centruroides vittatus (Say 1821). Po wprowadzeniu implantu zarówno śmiertelność, jak i skuteczność polowania, nie uległy znacznej zmianie. Czytelność oznaczenia była na podobnie wysokim poziomie, co i u innych wcześniej badanych stawonogów. Skorpiony nie miały problemu z linieniem czy porodem.

VIE został więc uznany za godny uwagi również w przypadku skorpionów. Dzięki tej technice, obserwacje w terenie będą znacznie ułatwione.

  • Chapin, K.J. 2011. Suitability of a subcuticular permanent marking technique for scorpions. The Journal of Arachnology, Volume 39 Number 1: pp. 194-196.
 

<< pierwsza < poprzednia 31 32 33 34 35 36 następna > ostatnia >>

Strona 32 z 36

 

 98 

 

Kanał RSS

Copyright © 2011-∞ Scorpiones.pl