- Ceratogyrus, 18:12 09.05.20
- MatrickVuH, 13:30 15.02.20
- MatrickVuH, 13:21 15.02.20
- EniliocibE, 10:58 15.02.20
- EniliocibE, 10:53 15.02.20
- ClintomImaw, 10:24 15.02.20
- ClintomImaw, 10:21 15.02.20
- Vimcentnifs, 10:10 15.02.20
Badania nad pochodzeniem Hottentotta spp. z Maghreb
Gatunek H. franzwerneri (Birula, 1914) został początkowo opisany jako posiadający dwa podgatunki, występujące na odrębnych terenach Maghreb. Rewizja rodzaju z roku 2007 podniosła status obu podgatunków do gatunków: H. franzwerneri oraz H. gentili (Pallary, 1924). Ostatnio wydany został rezultat badań nad DNA przedstawicieli rodzaju Hottentotta z Maroka. Poszerzony został znany obszar występowania H. gentili na wschodnie obszary Maroka, tym samym zmniejszając odległość pomiędzy tym gatunkiem, a H. franzwerneri. Pierwszy z nich zamieszkuje tereny trzy razy większe niż drugi. Dowiedzione zostało również, że wyżej wspomniane gatunki dzielą się na 4 klady. H. franzwerneri pochodzi od jednej grupy przodków, podczas gdy u H. gentili wyróżnia się 3 takie grupy. Sugeruje to, że takson ten jest parafilatycznym, jednakże przeprowadzone muszą zostać dalsze badania nad gatunkami z tego obszaru.
- Sousa, P. & Froufe, E. & Harris, D.J. & Célio, A. & van der Meijden, A. 2011. Genetic diversity of Maghrebian Hottentotta (Scorpiones: Buthidae) scorpions based on CO1: new insights on the genus phylogeny and distribution. African Invertebrates Vol. 52 (1): 135-143.
Nowy gatunek przypisany do rodzaju Guyanochactas
środa, 27 lipca 2011 09:32 | Wpisany przez Jacek Szubert
Wilson R. Lourenço oraz Eric Ythier wydali deskrypcję nowego gatunku, który przypisali do rodzaju Guyanochactas Lourenço, 1998 (Chactidae Pocock, 1893):
Nazwa gatunkowa nowo opisanego taksonu odnosi się do jego ubarwienia - czerwono-żółtego. Gatunek osiąga niewielkie rozmiary - od 35 do 38 mm. Ilość zębów na pektynach waha się od 8 do 10, niezależnie od płci. G. flavus może być odróżniony od innych przedstawicieli rodzaj, a w szczególności od G. gonzalezspongai następującymi cechami:
Bibliografia:
Opisano drugi gatunek skorpiona z Cypru
piątek, 22 lipca 2011 12:52 | Wpisany przez Jacek Szubert
Ostatnimi laty sporo zmian proponowanych było w obrębie rodzaju Buthus Leach, 1815 (Buthidae), zwłaszcza jeśli chodzi o "Buthus occitanus complex". Polegały one głównie na podniesieniu statusu podgatunków do gatunków, oraz opisaniu nowych taksonów. W ostatnio wydanej publikacji potwierdzono, kwestionowane wcześniej występowanie przedstawicieli rodzaju Buthus na Cyprze. Opisano nowy gatunek, endemiczny dla tej wyspy:
Ekologia skorpionów Microtityus jaumei
poniedziałek, 11 lipca 2011 22:51 | Wpisany przez Jacek Szubert
Ekologia skorpionów pochodzących z Karaibów oraz Ameryk jest bardzo słabo znana. Większa część literatury nie porusza tematyki rodzaju Microtityus Kjellesvig-Waering 1966 (Buthidae). Niedawny (2008) jej przegląd pokazał, że większość aktualnie trwających badań dotyczy taksonomii skorpionów. Ekologia jest najmniej poznanym aspektem ich życia. Przedstawicieli rodzaju Microtityus klasyfikuje się w dwóch podrodzajach: Parvabsonus Armas 1974, oraz Microtityus. Zamieszkują one ciężko dostępne miejsca w okolicach Karaibów oraz Amazonii. Jak sama nazwa rodzaju wskazuje, osiągają niewielkie rozmiary. Przeprowadzone zostały roczne obserwacje na populacji Microtityus jaumei Armas, 1974 na południowych stokach Sierra de Canasta, w Prowincji Guantánamo (Kuba). Skorpiony te w naturze przebywają pod kamieniami, pniami oraz w ściółce. Najczęściej wybierają miejsca położone w wyższych partiach terenu, prawdopodobnie aby uniknąć podtopienia podczas pory deszczowej. Największa liczba skorpionów napotkana została w lasach głównie liściastych, nieco mniej w niższych zaroślach oraz na terenach porośniętych przez suche trawy. W warunkach wysokiej wilgotności M. jaumei często zauważane zostały gdy wpinały się po kamieniach, oraz innych obiektach o kolorystyce podobnej do ubarwienia skorpiona. W niesprzyjających, suchszych warunkach, częściej chowały się pod liśćmi w ściółce, lub w szczelinach w ziemi. Gdy ich spokój został zaburzony, skorpiony zaczynały udawać martwe. Trwało to od kilku sekund do kilku (średnio 4) minut. Skorpiony często przebywały w grupach, zarówno młode jak i dorosłe - najliczniejsza odnaleziona kryjówka liczyła 11 osobników. M. jumaei przebywał wraz z przedstawicielami takich gatunków jak: Rhopalurus junceus (Herbst; Buthidae), Cazierius asper Teruel 2006 (Scorpionidae), Centruroides gracilis (Latreille; Buthidae) oraz Centruroides anchorellus Armas (Buthidae). Szczyt aktywności związany jest z okresem godowym, który przypada od czerwca do listopada. Na miesiące te przypadło aż 81% osobników napotkanych ogółem. Gatunek ten stosuje taktykę polowania polegającą na oczekiwaniu na ofiarę, kryjówkę zatem opuszczają częściej w poszukiwaniu partnera, niż pokarmu.
|
Mapy występowania
poniedziałek, 25 lipca 2011 20:32 | Wpisany przez Jacek Szubert
![]() W przypadku natrafienia na jakiekolwiek nieprawidłowości, czy to od strony technicznej, czy merytorycznej, prosimy o kontakt. Po prawej link do strony prezentującej przykładową mapę, na którą naniesione zostały wszystkie kraje odnośnie których mamy informację, że występuje któryś z gatunków, którego opis spotkać można w naszym serwisie. Rewizja chińskich Mesobuthus spp.
poniedziałek, 18 lipca 2011 19:00 | Wpisany przez Jacek Szubert
Duet Sun&Sun opisał nowy gatunek skorpiona z rejonu Sinciang w Chinach:
Liczba gatunków w rodzaju Mesobuthus Vachon 1950 wzrosła tym samym do 13. Ich występowanie jest bardzo szerokie. W samych Chinach występuje 9 taksonów z tego rodzaju, w omawianym dokumencie wszystkie z nich zostały przeanalizowane oraz opisane:
Nazwa nowego gatunku odnosi się do miejsca występowania - Karshi (Kashgar). Całkowita długość samicy to 56-72 mm, samca 46-62 mm. Ubarwiony jest w odcieniach koloru żółtego, do żółto-brązowego. Carinae karapaksu przybiera bardziej ciemniejszą barwę. Ilość zębów na pektynach samca i samicy to odpowiednio: 23-28 oraz 19-23. Gatunek wydaje się być najbliżej spokrewniony z M. caucasicus, szczegółowo opisane więc zostały różnice między tymi dwoma gatunkami. Spotykany jest w takich miejscach, jak szczeliny w ścianach budynków zbudowanych z bloków ziemi lub kamienia. W bardziej naturalnym środowisku chowa się pod znacznej wielkości kamieniami, oraz również fragmentami gleby. W dokumencie załączona została mapa występowania oraz klucz do Mesobuthus spp. spotykanych w Chinach.
Nowa technika znakowania skorpionów
czwartek, 07 lipca 2011 16:54 | Wpisany przez Jacek Szubert
Podstawowym problemem podczas długoterminowych badań w terenie nad skorpionami były do tej pory trudności z ich znakowaniem. Stosowano zewnętrzne oznaczenia, które zrzucane były wraz z wylinką zwierzęcia. Przetestowany został zatem, stosowany uprzednio w przypadku innych zwierząt, Visible Implant Elastomer (VIE). Do tej pory technika ta odnosiła sukcesy przy znakowaniu ryb oraz płazów. W przypadku stawonogów również jest coraz częściej stosowana - głównie u skorupiaków. VIE to substancja na bazie silikonu, którą wstrzykuje się bezpośrednio pod naskórek. Występuje ona we wielu barwach, dzięki czemu, również stosując kilka oznaczeń w różnych kolorach, naukowcy są w stanie odróżnić od siebie wiele osobników. Dostępny jest także wariant fluorescencyjny, co w przypadku skorpionów jest jeszcze lepszym rozwiązaniem, gdyż większość badań nad nimi prowadzi się właśnie z użyciem światła UV. Badania przeprowadzono na przedstawicielach gatunku Centruroides vittatus (Say 1821). Po wprowadzeniu implantu zarówno śmiertelność, jak i skuteczność polowania, nie uległy znacznej zmianie. Czytelność oznaczenia była na podobnie wysokim poziomie, co i u innych wcześniej badanych stawonogów. Skorpiony nie miały problemu z linieniem czy porodem. VIE został więc uznany za godny uwagi również w przypadku skorpionów. Dzięki tej technice, obserwacje w terenie będą znacznie ułatwione.
|
55