Skorpiony w większości przypadków żyją samotnie, jednak kiedy przychodzi czas na gody, samce muszą odnaleźć znajdujące się z dala samice. Udaje im się to, dzięki wykrywaniu sygnałów chemicznych. Uczestniczy w tym ulokowana na środku spodniej części ciała para pektyn. Używając labiryntu typu Y, udowodniono, że samiec z gatunku Hadrurus arizonensis częściej wybiera ścieżkę, po której uprzednio stąpała samica tego samego gatunku (Melville et al. 2003). Ponadto, w przypadku Smeringurus mesaensis, fragmenty kutikuli umieszczone na piasku spowodowały wzrost aktywności pektyn, oraz innych czynności występujących zazwyczaj w trakcie zalotów. Kiedy pektyny zostały usunięte, czynności te ustąpiły (Gaffin and Brownell 1992). Podłoże chemiczno-biologiczne tego zjawiska jednak nie zostało do końca przebadane. Elizabeth D. Knowlton sukcesywnie publikuje efekty swojej pracy w tym temacie.

Każda pektyna posiada tysiące "porów", zwanymi sensillami. Są one czułe na substancje lotne. Do tej pory nie wiadomo jednak, czy każda z nich sprawuje tę samą funkcję co pozostałe. W omawianych badaniach zaobserwowane zostały reakcje pojedynczych sensilli, stymulowanymi takimi substancjami jak: chlorek potasu, kwas cytrynowy, 40% alkohol etylowy. W większości przypadków, wszystkie organy odpowiadały identycznie na tą samą substancję, jedynie czasami część z nich reagowała silniej niż pozostałe.

• Knowlton, E.D. & Gaffin, D.D. 2011. Functionally redundant peg sensilla on the scorpion pecten. J Comp Physiol A Neuroethol Sens Neural Behav Physiol. 2011 Jun 7.doi: 10.1007/s00359-011-0650-9 [pełny tekst za opłatą].
• Film przedstawiający metodę stosowaną w badaniu.

Prof. Michael Warburg wydał publikację związaną z rozmnażaniem skorpionów.

Skorpiony są czołowymi drapieżnikami wśród lądowych stawonogów, rzadko same stają się pokarmem. Od wielu lat nie uległy znaczącym zmianą ewolucyjnym, jednym z powodów tak długiego przetrwania są skomplikowane układy rozrodcze, jakie spotkamy u tych zwierząt. Mianowicie apoikogeniczny oraz katoikogeniczny. Dają one możliwość rozmnażania odpowiednio jajożyworodnego, oraz żyworodnego.

Skorpiony są w znacznej części iteroparyczne - rozmnażają się częściej niż raz w ciągu swego życia. Dotyczy to również gatunków krótko żyjących. Niemnniej jednak, raz odnotowano gatunek semelparyczny (wydający potomstwo raz w życiu). Działo się tak w przypadku 12 samic Bothriurus bonariensis, które utrzymywane były w laboratorium. Po zbliżeniu posilały się one na samcach, próby dopuszczania z innymi samcami również kończyły się niepowodzeniem. Samice zdechły średnio 20 dni po narodzinach. Istnieje możliwość, że niektóre z mniejszych gatunków również są semelparyczne, jednak wymaga to dalszych badań.

Samica jest mniej aktywnym drapieżcą podczas ciąży. Sugerować to może, że w okresie tym polegać musi na rezerwach przetrzymywanych w trzustkowątrobie - organie stanowiącym nawet do 40% całkowitej masy ciała skorpiona, a zarazem jedynym znanym służącym do przechowywania zapasów odżywczych. Po wydaniu potomstwa oczywiście organ ten będzie niemal całkowicie opróżniony. Alokacja reprodukcyjna (RA) może zostać zmierzona pomimo wielu trudności, które omówione zostały w publikacji. Poprzez pomiar masy, jaką utraciła trzustkowątroba podczas embriogenezy, wyznaczyć można energię zużytą do wytworzenia młodych. Pomiary przeprowadzono na 7 miotach Nebo hierichonticus. Wywnioskowano, że około 22% (1,1 g) całkowitej masy samicy (5,14 g) zostaje przeznaczone na wytworzenie miotu. Oczywiście wartość ta znacznie różni się między, a nawet wśród jednego gatunku. Sięgać może nawet 62% masy samicy.

Teoretycznie możliwe jest również obliczenie potencjału reprodukcyjnego (RP) - jest to ilość młodych, które samica może wydać w ciągu całego życia. Jednakże trudności może przynieść określenie długości życia skorpiona. Również odnośnie częstości wydawania miotu przez samicę posiadamy niewiele informacji. Obliczony RP jest więc wartością maksymalną, zakłada on coroczne rozmnażanie, do czego często nie dojdzie. W publikacji znajdziemy wartość tę dla 10 gatunków.

Potwierdzono, że zależność między wielkością miotu a masą samicy jest nieznaczna - co jest sprzecznie z wcześniejszymi wnioskami innych autorów. Również masa młodych nie zależy od rozmiaru miotu.

Nieco ciekawych danych dotyczy także posilania się na młodych zarówno przez samicę, jak i rodzeństwo. Przykładowo 80% samic Rhopalurus rochai dopuściło się kanibalizmu przy porodzie. W przypadku młodych Smeringurus mesaensis, inne młode stanowią nawet do 9% diety.

W przypadku gatunków takich jak Tityus serrulatus czy Smeringurus mesaensis, od 50 do nawet 70% samic napotkanych w terenie, było w ciąży. Wartość ta jednak znacznie się waha, zależnie od gatunku.

Mimo wszystko, nadal niewiele wiemy na tematy związane z energią wytwarzaną oraz zużywaną przez skorpiony, tym bardziej jeśli chodzi o okres związany z rozmnażaniem. Informacje takie są trudne do zaobserwowania w terenie. Podstawowe kwestie, takie jak ilość rozmnażających się samic w populacji, są jedynie pobieżnie przebadane. Podobnie z informacjami na temat ilości młodych w miocie - dostępne informacje mają ograniczoną wartość, gdyż często co najmniej kilka potomków zostaje zużyte na zaspokojenie głodu matki. Niewiele wiadomo także na temat "rozpraszania się" młodych, czy ich przeżywalności. W dokumencie zasugerowane zostały również kierunki dalszego rozwoju badań nad skorpionami.

Reasumując, świetny, przepełniony wieloma interesującymi faktami tekst. Znalazło się w nim jednak kilka błędów odnośnie jednostek wagi - "mg" zamiast "g", radzę więc zwrócić na to uwagę podczas lektury.

• Warburg, M.R. 2011. Scorpion reproductive strategies, allocation and potential; A partial review. European Journal of Entomology. 108(2):173-81.

Ricardo Botero-Trujillo wraz z Eduardo Flórez D opublikowali rewizje kolumbijskich gatunków Ananteris spp. (Thorell, 1891). Jest to rodzaj przynależący do rodziny Buthidae, liczący sobie około 70 gatunków. Występują na północy Ameryki Południowej. Nie osiągają pokaźnych rozmiarów - zwykle jest to około 3 cm. Ubarwienie niektórych przedstawicieli tego rodzaju jest jednak bardzo interesujące.

Na podstawie analizy 119 osobników dokonano następujących zmian. Opisane zostały dwa nowe gatunki:

• Ananteris ochoai (Botero-Trujillo & Florez D, 2011) - nazwany po José A. Ochoa, aby uwiecznić jego udział w rozwijaniu wiedzy o południowoamerykańskich skorpionach (głównie peruwiańskich);
• Ananteris solimariae (Botero-Trujillo & Florez D, 2011) - nazwa pochodzi od nazwiska osoby, która odłowiła osobniki będące podstawą do deskrypcji - García Solimary.

Miejscem występowania jest odpowiednio Nariño oraz Santander. Dodatkowo niedawno opisany Ananteris hasshy (Teruel & Roncallo, 2008) został uznany za synonim A. columbiana (Lourenço, 1991). Nazwa "Ananteris antioquensis", użyta przez Otero et al. w roku 2004, uznana została za nomen nudum.

Po raz pierwszy opisano samce następujących gatunków:

• Ananteris dorae (Botero-Trujillo, 2008),
• Ananteris ehrlichi (Lourenço, 1994),
• Ananteris myriamae (Botero- Trujillo, 2007),

oraz samica

• Ananteris arcadioi (Botero-Trujillo, 2008).

Ananteris meridana (González Sponga, 2006) został po raz pierwszy odnotowany w Kolumbii. Nowe miejsca występowania przypisano również A. arcadioi, A. dorae oraz A. myriamae.

Po raz pierwszy opisano budowę hemispermatofora dla: A. arcadioi, A. columbiana, A. dorae, A. ehrlichi, A. meridana, A. myriamae, A. ochoai sp. nov. oraz A. solimariae sp. nov. Potwierdza to użyteczność tej cechy w taksonomii, oraz zachęca do jej użytkowania w trakcie przyszłych badań nad omawianym rodzajem. Dostarczono również infomacje na temat przydatności analizy rozmieszczenia trichobothrii.

Załączone zostały mapy występowania dla 13 gatunków Ananteris spp. z Kolumbii, oraz klucz potrzebny do ich identyfikacji. W publikacji znajdziemy również kilka ciekawych zdjęć, zarówno samych skorpionów, jak i ich naturalnego środowiska.

• Botero-Trujillo, R. & Florez, D.E. 2011. A revisionary approach of Colombian Ananteris (Scorpiones, Buthidae): two new species, a new synonymy, and notes on the value of trichobothria and hemispermatophore for the taxonomy of the group. Zootaxa. 2011(2904):1-44 [pełna wersja za opłatą].