Zmiany w Isometrus
Kontynuując omawianie zmian zaprowadzonych przez Kovarika w niedawno wydanej drugiej części katalogu skorpionów, przechodzimy do rodzaju Isometrus, w którym to opisano trzy nowe gatunki oraz utworzono dwa nowe synonimy.
Czytaj dalej...
Nowe gatunki w Hottentotta [aktualizacja]
Wyczekiwana przez wielu książka Illustrated catalog of scorpions. Part II. autorstwa F. Kovarika przyniosła spore zmiany we wielu taksonach, w tym w Hottentotta (Buthidae), nad którymi skupimy się w tym tekście. W obrębie rodzaju opisano trzy nowe gatunki (włącznie z popularną w hodowlach populacją z Ugandy) oraz dokonano jednej zmiany rangi. Zarówno część o Hottentotta spp., jak i o pozostałych taksonach, jest bogato ilustrowana, zawiera mapy występowania oraz klucze. Czytaj dalej... wraz z aktualizacją...Zmarł prof. John Cloudsley-ThompsonJest nam niezmiernie przykro poinformować, iż opuściła nas osoba, mająca ogromny, bo ponad 60-letni, wkład w rozwój wiedzy o pajęczakach. Profesor John L. Cloudsley-Thompson, bo o nim mowa, zmarł w wieku 92 lat, zostawiając po sobie setki publikacji oraz dziesiątki opisanych gatunków. Z pewnością każda osoba, czytająca publicystykę skorpionową, natknęła i jeszcze często natknie się na jego nazwisko, które również na łamach naszego serwisu pojawiało się kilkukrotnie (m.in. 2 lata temu, przy okazji jego 90. urodzin). Pierwsze znane lądowe zwierzę z Gondwany skorpionem!
Na podstawie fragmentu osobnika żyjącego w późnym dewonie (famen, 360 milionów lat temu) opisano nowy gatunek: Gondwanascorpio emzantsiensis. Materiał - chelę (2,5 cm) z przyległą patellą oraz telson wraz z V segmentem metasomy, znaleziono w okolicach miasta Grahamstown w RPA, leżącego u wybrzeży Oceanu Indyjskiego. Jest on wyjątkowy z wielu względów. Przede wszystkim jest to pierwszy znaleziony skorpion, który żył w paleozoiku na terenie Gondwany. Nieznane dotąd były również raporty o skorpionach występujących na tak wysokich szerokościach geograficznych - na ogół przyjmuje się, że granicą ich występowania jest 50°, podczas gdy nowy materiał znaleziono na terenie, który znajdował się na około 85°. Wczesne skorpiony na ogół uważa się, za typowo, lub częściowo wodne. Przejście na lądowy tryb życia nastąpił prawdopodobnie podczas dewonu. Nowo opisany gatunek jest natomiast pierwszym znanym lądowym zwierzęciem z Gondwany. Bibliografia
|
Kontynuacja przeglądu skorpionów Iranu
Wydana została IX część serii dokumentów na temat skorpionów z Iranu. W każdej z nich opisywana jest 1-2 z 31 prowincji tego kraju. Prowincja Hormozgan, bo o niej mowa, leży na południu kraju nad Morzem Perskim. Górzysty teren o temperaturze w lecie mogącej sięgać nawet 49°C z bardzo niskimi opadami okazuje się być bardzo owocnym w skorpiony. Występuje tam aż 20 gatunków skorpionów należących do trzech rodzin. Do informacji na temat każdego z gatunków dołączone są dokładne dane miejsc gdzie został zebrany materiał, mapa oraz lista synonimów. Paraorthochirus goyffoni zsynonimizowany został z Orthochirus farzanpayi (Vachon et Farzanpay, 1987). W publikacji opisano również nowy gatunek zamieszkujący prowincję. Odontobuthus tavighiae sp. n.Osiąga około 50-52,5 mm, kolor żółty, z kilkoma ciemniejszymi znaczeniami na karapaksie, tergitach i sternitach. Ilość zębów na pektynach wynosi w przypadku samic 21-22 oraz 31-32 u samców. Pod względem morfologicznym jak i występowaniem jest zbliżony do O. bidentatus, jednak różni się wielkością (O. bidentatus 60-70 mm), ilością rzędów granulek na palcach ruchomych pedipalpów (11-12, u O. bidentatus 13-14) oraz inaczej ukształtowanych płatach na bacznej stronie III i V segmentu metasomy. Publikacja zawiera również klucz do rodzaju Odontobuthus oraz do gatunków występujących w prowincji.
Dwa nowe AndroctonusOpisane zostały dwa nowe gatunki: Androctonus robustus oraz Androctonus cholistanus. Pochodzą z Pakistanu i Indii. Wraz z Androctonus finitimus uważane były one dotychczas za jeden gatunek, zbliżone są nie tylko barwą ale również zakresem występowania. Można jednak je rozróżnić głównie w oparciu o morfometrię metasomy samców, która jest szersza u A. robustus. Tym samym rodzina Buthidae liczy już 1000 gatunków! Androctonus finitimus (Pocock, 1897)Średniej wielkości gatunek, mierzący 65-80 mm. Podstawowym kolorem jest żółty do żółtawo brązowego. Piąty segment metasomy bladozielonkawy lub brązowo czarny, ciemniejsza barwa może rozprzestrzeniać się na boki i w dół na powierzchnię czwartego segmentu. Ilość zębów na pektynach wynosi 28-32 u samców, 22-24 u samic. Zauważony został również błąd w poprzednich publikacjach Lourenço, który prawdopodobnie pomylił gatunek ten z A. baluchicus, który jest ciemniejszy, z całkowicie ciemnym IV i V segmentem metasomy. Redeskrypcja została oparta o samca znalezionego w Pakistanie (Kotri, dystrykt Kotri, prowincja Sind). Androctonus robustus Kovařík et Ahmed, sp. n.Wielkością zbliżony do A. finitimus, długość całkowita samicy wynosi 70-88 mm, samca 66-70 mm. Podstawowym kolorem jest żółty po żółto brązowawy. Piąty segment metasomy zielonkawo czarny, ciemniejsza barwa może również rozprzestrzeniać się na boki i w dół na powierzchnię czwartego segmentu, nigdy nie jest całkowicie czarny. Ilość zębów na pektynach wynosi dla samca 24-30, dla samicy 22-25. Przebadane próbki zostały zebrane w pobliżu Lakhra Khanot (dystrykt Jamshoro, prowincja Sindh), Pakistan. Androctonus cholistanus Kovařík et Ahmed, sp. n.W porównaniu z A. robustus rozmiar obu płci jest zbliżony, samce osiągają 60-72 mm, samice 60-68. Jest to najmniejszy przedstawiciel rodzaju, posiada również najmniejszą ilość wierszy granulek na ruchomym palcu nogogłaszczek (12-13). Ubarwienie zbliżone do drugiego nowo opisanego gatunku. Liczba zębów na pektynach wynosi dla samicy 21-23 sztuki, dla samca 26-32. Materiał do badań został zebrany w dwóch regionach dwóch państw - Pakistanu (pustynia Cholistan, prowincja Punjab) oraz Indii (W pobliżu Jaisalmer, stan Rajasthan). Publikacja zawiera również klucz do azjatyckich gatunków Androctonus, według którego ubarwienie czerwonawo czarne po czarne są przypisywane do A. crassicauda oraz A. maelfaiti bez dalszej możliwości określenia gatunku, co oczywiście uznawać trzeba za błąd. Bibliografia
Spore zmiany w DiplocentrusRodzaj Diplocentrus Peters, 1861 to około 50 gatunków, z których większość jest endemiczna dla Meksyku. Zdania odnośnie statusu rodziny Diplocentridae są podzielone - oficjalnie jest ona włączona do Scorpionidae, lecz różnice zdań widzimy nawet w omawianych publikacjach. Rodzaj dzielony jest na dwie grupy: mexicanus oraz keyserlingi. Ostatnio opublikowano kilka tekstów, w których znaleźć możemy wiele ciekawych informacji na temat rodzaju, włącznie z opisem kilku nowych gatunków oraz innymi zmianami, które pokrótce omówiono poniżej. Czytaj dalej... |
3
