U większości zwierząt zaobserwować możemy adaptacje, zarówno morfologiczne czy behawioralne, które redukują szanse na napotkanie drapieżnika lub zwiększają szanse na przetrwanie takiego spotkania. Wśród tego typu mechanizmów, w przypadku wielu gatunków zarówno kręgowców jak i bezkręgowców, stosunkowo popularna jest autotomia, a więc odrzucanie kończyny lub jej części. Tego typu reakcja na zagrożenia równie często pozwala na ograniczenie niebezpieczeństwa, jak i wiąże się z kosztami - trudności w poruszaniu się, a więc kolejne narażenia na ataki czy obniżenie prawdopodobieństwa doprowadzenia do rozrodu.

Mechanizm ten jednak do skorpionów nie był zbyt często przypisywany - utrata zaodwłoka, a więc i kolca jadowego, nie wydaje się być optymalnym pomysłem. Literatura jedynie raz wspomina o możliwości występowania autotomii wśród skorpionów, ostatnio powrócono do tego tematu, również na bazie rodzaju Ananteris. Skłoniła do tego analiza 4 osobników A. mauryi bez metasomy, przechowywanych w muzeum, oraz 6 samców napotkanych w takim stanie na wolności. Aby zweryfikować tę zdolność, przeprowadzono eksperyment na 15 osobnikach, polegający na unieruchomieniu różnych części metasomy pęsetą oraz wyczekiwaniu autotomii. Wszystkie z nich, po 1-6 sekundach, odrzuciły część metasomy, w przypadku samców czas ten był bliższy dolnej granicy. Odrzucone zostały fragmenty od łączenia I-II, II-III czy III-IV segmentu. Przez 3-5 sekund, u odrzuconych już fragmentów, obserwowano spazmy. Wszystkie zwierzęta przeżyły, lecz z oczywistych względów miały trudności z pożywianiem się na większych ofiarach. Gatunek ten uznawany jest za "wędrowny", a więc częściej narażony na spotkanie drapieżców, co mogło wpłynąć na wykształcenie tej umiejętności.

Bibliografia

• Lira AFA, Sarinho NMS, De Souza AM, Albuquerque CMR. Metasomal Autotomy in Ananteris mauryi Lourenco, 1982 (Scorpiones: Buthidae). Journal of Insect Behavior. 2014 Mar;27(2):279-82.

Pierwszy przypadek symetrycznej duplikacji części ciała skorpiona odnotowany został w roku 1881 u gatunku Euscorpius germanus (Euscorpiidae). Na przestrzeni lat udokumentowano kolejne podobne anomalie, większość z nich dotyczyło przedstawicieli Centruroides (Buthidae), a jednym z ciekawszych był młody (L2) Centruroides gracilis z trzema metasomami rozchodzącymi się na sześć telsonów. Spośród innych morfologicznych mutacji wspomnieć warto pedipalpy z dodatkowymi segmentami, połączenie części pektyn czy brak odnóża. Ostatnio opisano dwa kolejne, urodzone w niewoli, przypadki podwojonych metasom.

Czytaj dalej...

Pierwsze informacje na temat występowania w Peru przedstawicieli rodzaju Chactas pojawiły się już w 1945, jednak nie zostały uznane za prawidłowe. Dopiero w roku 2001 Lourenco i Dastych odkryli dwa okazy jednego gatunku z centralnej części tego kraju, opisując je pod nazwą Chactas koepckei. Niedawno ukazał się artykuł przedstawiający nowy gatunek zebrany w prowincji Satipo, region Junin.

Chactas adornellae sp.n.

W swoim rodzaju jest jednym z najmniejszych, jego długość całkowita nie przekracza 35 mm. Ubarwienie czerwono-brązowe, z czerwono-żółtymi nogami, szczypcami i telsonem. Oczy środkowe duże, znajdujące się w przedniej połowie prosomy. Segmenty metasomy od strony brzusznej nie posiadają carinae, od strony grzbietowej IV segment posiada je kompletne. Ruchome palce posiadają 8 rzędów granulek. Na pektynach znajduje się po 7 zębów. Pierwszy segment metasomy dużo szerszy niż dłuższy.

Holotyp zebrany w miejscu występowania Hadrudoides tongiorgii. Średnia wysokość tego obszaru to 1050 m n.p.m., leży w bardzo wilgotnym środowisku lasów amazońskich, w pobliżu rzeki Venado.

Klucz

W artykule znajdziemy również klucz identyfikacyjny do gatunków Chactas występujących w Brazylii, Ekwadorze i Peru. Nie znajdziemy w nim jednak Chactas moreti, który został opisany niedługo przed wydaniem tego artykułu. Ponadto, pominięty został Chactas rubrolineatu, którego za aktualny uznał Pecreaux w 2004.

Bibliografia

• Rossi A. On the genus Chactas Gervais, 1844 in Peru with the description of a new species (Scorpiones: Chactidae). Onychium. 2014;10:3-9.