- Ceratogyrus, 18:12 09.05.20
- MatrickVuH, 13:30 15.02.20
- MatrickVuH, 13:21 15.02.20
- EniliocibE, 10:58 15.02.20
- EniliocibE, 10:53 15.02.20
- ClintomImaw, 10:24 15.02.20
- ClintomImaw, 10:21 15.02.20
- Vimcentnifs, 10:10 15.02.20
Nowy rodzaj z Kalifornii
Opublikowano część trwającej rewizji rodzajów Pseudouroctonus oraz Uroctonites (Scorpiones: Vaejovidae), zawierających do tej pory 22 gatunki. Obecnie 3 z nich wydzielono do nowego rodzaju.
Kovarikia Soleglad, Fet & Graham, 2014
Zmiany dokonano na podstawie różnic w umiejscowieniu trichobothrii oraz budowie hemispermatoforu. Trzy gatunki, umiejscowione uprzednio w Pseudouroctonus), dzielące ze sobą te i inne, unikalne cechy to:
- Kovarikia angelena (Gertsch & Soleglad, 197),
- Kovarikia bogerti (Gertsch & Soleglad, 1972),
- Kovarikia williamsi (Gertsch & Soleglad, 1972).
Nazwa gatunkowa nadana została na cześć Frantiska Kovarika - czeskiego skorpionologa, z ogromnym wkładem do systematyki skorpionów. Rodzaj występuje na południu Kalifornii (USA), a jego przedstawiciele mierzą 40-50 mm. Typowym gatunkiem jest K. williamsi. Występują na terenach kamienistych, gdzie kryją się w płytkich norkach zbudowanych pod głazami.
Bibliografia
- Soleglad ME, Fet V, Graham M. 2014. Kovarikia, a new scorpion genus from California, USA (Scorpiones: Vaejovidae). Euscorpius. 2014 (185): 1-22.
Autotomia u skorpionów
poniedziałek, 07 lipca 2014 18:29 | Wpisany przez Jacek Szubert
U większości zwierząt zaobserwować możemy adaptacje, zarówno morfologiczne czy behawioralne, które redukują szanse na napotkanie drapieżnika lub zwiększają szanse na przetrwanie takiego spotkania. Wśród tego typu mechanizmów, w przypadku wielu gatunków zarówno kręgowców jak i bezkręgowców, stosunkowo popularna jest autotomia, a więc odrzucanie kończyny lub jej części. Tego typu reakcja na zagrożenia równie często pozwala na ograniczenie niebezpieczeństwa, jak i wiąże się z kosztami - trudności w poruszaniu się, a więc kolejne narażenia na ataki czy obniżenie prawdopodobieństwa doprowadzenia do rozrodu. Mechanizm ten jednak do skorpionów nie był zbyt często przypisywany - utrata zaodwłoka, a więc i kolca jadowego, nie wydaje się być optymalnym pomysłem. Literatura jedynie raz wspomina o możliwości występowania autotomii wśród skorpionów, ostatnio powrócono do tego tematu, również na bazie rodzaju Ananteris. Skłoniła do tego analiza 4 osobników A. mauryi bez metasomy, przechowywanych w muzeum, oraz 6 samców napotkanych w takim stanie na wolności. Aby zweryfikować tę zdolność, przeprowadzono eksperyment na 15 osobnikach, polegający na unieruchomieniu różnych części metasomy pęsetą oraz wyczekiwaniu autotomii. Wszystkie z nich, po 1-6 sekundach, odrzuciły część metasomy, w przypadku samców czas ten był bliższy dolnej granicy. Odrzucone zostały fragmenty od łączenia I-II, II-III czy III-IV segmentu. Przez 3-5 sekund, u odrzuconych już fragmentów, obserwowano spazmy. Wszystkie zwierzęta przeżyły, lecz z oczywistych względów miały trudności z pożywianiem się na większych ofiarach. Gatunek ten uznawany jest za "wędrowny", a więc częściej narażony na spotkanie drapieżców, co mogło wpłynąć na wykształcenie tej umiejętności. Bibliografia
Skorpiony z dwiema metasomami
wtorek, 01 lipca 2014 17:50 | Wpisany przez Jacek Szubert
Pierwszy przypadek symetrycznej duplikacji części ciała skorpiona odnotowany został w roku 1881 u gatunku Euscorpius germanus (Euscorpiidae). Na przestrzeni lat udokumentowano kolejne podobne anomalie, większość z nich dotyczyło przedstawicieli Centruroides (Buthidae), a jednym z ciekawszych był młody (L2) Centruroides gracilis z trzema metasomami rozchodzącymi się na sześć telsonów. Spośród innych morfologicznych mutacji wspomnieć warto pedipalpy z dodatkowymi segmentami, połączenie części pektyn czy brak odnóża. Ostatnio opisano dwa kolejne, urodzone w niewoli, przypadki podwojonych metasom. Czytaj dalej...Nowy Chactas z Peru
poniedziałek, 31 marca 2014 17:51 | Wpisany przez Jarek
Pierwsze informacje na temat występowania w Peru przedstawicieli rodzaju Chactas pojawiły się już w 1945, jednak nie zostały uznane za prawidłowe. Dopiero w roku 2001 Lourenco i Dastych odkryli dwa okazy jednego gatunku z centralnej części tego kraju, opisując je pod nazwą Chactas koepckei. Niedawno ukazał się artykuł przedstawiający nowy gatunek zebrany w prowincji Satipo, region Junin. Chactas adornellae sp.n.W swoim rodzaju jest jednym z najmniejszych, jego długość całkowita nie przekracza 35 mm. Ubarwienie czerwono-brązowe, z czerwono-żółtymi nogami, szczypcami i telsonem. Oczy środkowe duże, znajdujące się w przedniej połowie prosomy. Segmenty metasomy od strony brzusznej nie posiadają carinae, od strony grzbietowej IV segment posiada je kompletne. Ruchome palce posiadają 8 rzędów granulek. Na pektynach znajduje się po 7 zębów. Pierwszy segment metasomy dużo szerszy niż dłuższy. Holotyp zebrany w miejscu występowania Hadrudoides tongiorgii. Średnia wysokość tego obszaru to 1050 m n.p.m., leży w bardzo wilgotnym środowisku lasów amazońskich, w pobliżu rzeki Venado. KluczW artykule znajdziemy również klucz identyfikacyjny do gatunków Chactas występujących w Brazylii, Ekwadorze i Peru. Nie znajdziemy w nim jednak Chactas moreti, który został opisany niedługo przed wydaniem tego artykułu. Ponadto, pominięty został Chactas rubrolineatu, którego za aktualny uznał Pecreaux w 2004. Bibliografia
|
Najmniejszy skorpion świata
niedziela, 06 lipca 2014 09:01 | Wpisany przez Jacek Szubert
Spośród terytoriów Wielkich Antyli, za posiadacza najbardziej zróżnicowanej fauny skorpionowej uważa się wyspę Kubę, natomiast na drugi miejscu stoi Haiti. Według obecnego stanu rzeczy na Haiti występują przedstawiciele trzech rodzin, ośmiu rodzajów i 40 gatunków. Kolejne gatunki jednak są w trakcie analizy, a jeszcze inne czekają na zebranie wystarczającej do opisania ilości próbek. Estymuje się jednak, że Haiti swą różnorodnością dorównać może Kubie. Ostatnio wydany dokument jest sprawcą zbliżenia się tychże wysp do siebie o 3 gatunki. Wśród nowo opisanych jest gatunek uznawany obecnie za najmniejszego skorpiona świata. Czytaj dalej...Uroplectes planimanus - opis gatunku
niedziela, 27 kwietnia 2014 11:26 | Wpisany przez reehani
Występowanie: Angola, Namibia(?). Środowisko naturalne: Występują pod kamieniami, kawałkami kory, liśćmi oraz innym naturalnymi kryjówkami, jak na przykład szczeliny skalne. Wielkość: Osiągają 4-6 cm. Wygląd: Jak większość Uroplectes spp., charakteryzują się ciekawym ubarwieniem. Podstawowym kolorem jest żółty do pomarańczowego. Dodatkowo posiadają szare znaczenia na obrzeżach mesosomy, kolanach oraz ostatnim segmencie metasomy. Jad: Nieznana jest dokładna siła jadu tego gatunku. Ukłucie nie zagraża życiu, jednak z uwagi na przynależność do rodziny Buthidae, można się spodziewać niemałego bólu. Czytaj dalej...Spore zmiany w okolicach rodziny Hemiscorpiidae
czwartek, 27 marca 2014 11:31 | Wpisany przez Jarek
Wydane dwie publikacje dotyczące gatunków umieszczonych dotychczas w rodzinie Hemiscorpiidae, przynoszące wiele zmian w klasyfikacji skorpionów. Podsumowując
Czytaj dalej... |
4