Więcej szczegółowych zdjęć S. maurus, S. maurus fuscus. Thanks to Leonard Georg for this contribution.

• S. m. maurus (Linne, 1758) - Algieria, Maroko, Tunezja
• S. m. arabicus (Pocock, 1900) - Półwysep Arabski
• S. m. behringsi (Shenkel, 1949) - Maroko
• S. m. fuscus (Ehrenberg, 1829) - Arabia Saudyjska, Irak, Izrael, Jemen, Jordania, Liban, Maroko, Syria, Turcja
• S. m. kruglovi (Birula, 1910) - Arabia Saudyjska, Iran, Irak, Jordania, Katar, Kuwejt, Syria
• S. m. legionis (Werner, 1936) - Mauretania, Senegal
• S. m. palmatus (Ehrenberg, 1828) - Algieria, Egipt, Libia, Sudan, Izrael, Jordania
• S. m. propinquus (Simon, 1872) - Syria
• S. m. stemmli (Shenkel, 1949) - Maroko
• S. m. townsendi (Pocock, 1900) - Iran
• S. m. trarasensis (Bousisset & Larrouy, 1962) - Algieria
• S. m. yemmensis (Werner, 1929) - Jemen

Występowanie: Afryka - Algieria, Egipt, Libia, Mauretania, Moroko, Senegal, Tunezja; Azja - Arabia Saudyjska, Irak, Iran, Izrael, Jemen, Jordania, Katar, Kuwejt, Liban, Syria, Turcja.

Środowisko naturalne: Tereny półpustynne, również spotykany w suchych, iglastych lasach, sawannach. Miejsce występowania tego gatunku jest bardzo szerokie, więc ciężko jednoznacznie opisać biotop. Kopie głębokie norki, w których znajduje niższą temperaturę niż na powierzchni, oraz wyższą wilgotność. Zdjęcia...

Wielkość: Zależnie od podgatunku 5-10 cm.

Wygląd: Zależny od pogatunku. Cechuje się masywnymi szczypcami oraz krótką metasomą.

Jad: LD50 na poziomie 9.37 mg/kg. Nie stanowi zagrożenia dla ludzi, jednak doniesienia o ukąszeniach mówią silnym bólu.

Przebieg życia: Jako, że niemal wszystkie osobniki spotykane w hodowlach pochodzą z odłowu, niewiele danych jest na temat przebiegu życia. W środowisku naturalnym potrzebne są 2-3 lata, aby młode osiągnęły dorosłość. Dokładna długość życia nie jest znana, lecz szacuje się, że mieści się ona w przedziale 9-17 lat (Warburg & Elias, 1998). Szacowanie takie jednak nie ma większego zastosowania do osobników odłowionych jako dorosłe - nie wiadomo ile już żyją.


Warunki hodowlane


Terrarium: Dla pojedynczego osobnika 20x20 cm będzie odpowiednie. Jako podstawa do norek posłużyć mogą rozłożone po pojemniku płaskie kamienie, czy chociażby kawałki kory. Hodowanie razem większej grupy, czy chociażby pary skorpionów, nie jest najlepszym pomysłem. Gatunek znany jest ze skłonności do zachowań kanibalistycznych.

Temperatura: Jeśli myślimy o rozrodzie, utrzymanie warunków jak najbardziej możliwie zbliżonych do naturalnych jest kluczowe. W tym celu, znając posiadany przez nas podgatunek oraz jego miejsce występowania (a jeszcze lepiej konkretne miejsce pochodzenia naszego osobnika - warto zapytać osoby od której nabyliśmy), sprawdzamy panujący tam klimat - np. na http://news.bbc.co.uk/weather/. Następnie według tych danych, staramy się utrzymać jak najbliższą tamtejszej temperaturę - stosując zarówno nocne, jak i sezonowe spadki temperatury.

Wilgotność: Tak jak w przypadku temperatury, warto zapewnić sezonowe wahania wilgotności. Dodatkowo, w pojemniku hodowlanym nie powinno zabraknąć płytkiej miseczki z wodą.

Podłoże: Konieczna jest gruba warstwa (minimum 15 cm), składająca się z mieszaniny piasku oraz gliny.

Rozpoznawanie płci: Ilość zębów na pektynach samców 9-11, samic 7-11. Stały palec (tibia) samców jest krótszy niż w przypadku samic. Samce są smuklejsze. Wieczko płciowe samców jest owalne, podczas gdy u samic przybiera kształt podobny do serca.

Rozmnażanie: Trudności z rozmnażaniem tego gatunku spowodowane są sezonowymi zmianami klimatu występującymi w środowisku naturalnym. Aby podjąć próbę rozmnożenia, należy jak najbardziej zbliżyć się do warunków występujących w naturze. Ciąża trwa dość długo - 13-16 miesięcy, poród w naturze następuje w sierpniu/wrześniu. W miocie znajdują się 8-43 młode.

Uwagi:
Jest to pierwszy gatunek skorpiona opisany naukowo - przez samego Linneusza. Przez długi czas przynależało do niego również 7 innych taksonów, ostatnio uznanych jako osobne gatunki.

Bibliografia:

• Polis, G.A. The Biology of Scorpions.
• Rutin, J. 1996. The burrowing activity of scorpions (Scorpio maurus palmatus) and their potential contribution to the erosion of Hamra soils in Karkur, central Israel. Geomorphology, Volume 15, Issue 2.
• Kooijman, J. 2010. Scorpio maurus palmatus and other Scorpio (sub)species.
• Birula, A.A. 1917. Ueber Scorpio maurus Linne und seine. Unterarten. Horae Soc. Entomol. Rossicae, 35: 115-192.
• Levy, G. & Amitai, P. 1980. Fauna Palaestina. Arachnida I: Scorpiones. The Israel Academy of Science and Humanities. Jerusalem.
• Shachak, M. & Brand, S. 1983. The relationship between sit and wait foraging strategy and dispersal in the desert scorpion, Scorpio maurus palmatus. Oecologia, vol. 60.
• Warburg, M.R. & Elias, R. 1998. The reproductive potential and strategy of Scorpio maurus fuscus (Scorpiones: Scorpionidae): anatomical clues in the ovariuterus. J. Zool., Lond. 246:29–37.
• Desouky, M.M.A. & Alshammari, A.M. 2011. Scorpions of the Ha'il Region, northern Saudi Arabia, and molecular phylogenetics of two common species, Androctonus crassicauda and Scorpio maurus kruglovi. Bull Br Arach Soc. 2011;15(6):193-200.
• Mirshamsi O, Sari A, Hosseinie S. History of study and checklist of the scorpion fauna (Arachnida: Scorpiones) of Iran. Progress in Biological Sciences. 2011;1(2):16-28.