- Ceratogyrus, 18:12 09.05.20
- MatrickVuH, 13:30 15.02.20
- MatrickVuH, 13:21 15.02.20
- EniliocibE, 10:58 15.02.20
- EniliocibE, 10:53 15.02.20
- ClintomImaw, 10:24 15.02.20
- ClintomImaw, 10:21 15.02.20
- Vimcentnifs, 10:10 15.02.20
Autotomia - nowe informacje
O autotomii, a więc zachowaniu obronnym, polegającym na odrzuceniu części ciała, niezwykle rzadkim u skorpionów, a całkiem popularnym w królestwie zwierząt, wspominaliśmy już jakiś czas temu. Wtedy jednak dostępne na ten temat informacje pozostawiały wiele do życzenia... Obecnie uzupełnione zostały o wiele ciekawych danych, również w formie filmu.
Czytaj dalej...
Nowe dane o samcach Tityus
sobota, 01 listopada 2014 12:41 | Wpisany przez Jacek Szubert
Dotarcie do samców i ich opisanie zawsze wiele wnosi do wiedzy o danej populacji - zarówno do taksonomii, jak okolic związanych z reprodukcją. Opis Tityus kuryi Lourenço, 1997 oparty był o pojedynczą samicę z Palmerias (Bahia, Brazylia), obecnie dostarczono informacji na temat samca. Informacje tego typu są jednak jeszcze ciekawsze, gdy w grę wchodzi gatunek rozmnażający się partenogenetycznie, szczególnie jeśli jego obszar występowania jest bardzo szeroki, a jad uważany za stanowiący zagrożenie dla zdrowia i życia człowieka. Takimi gatunkami są T. serrulatus oraz T. stigmurus. Populacje seksualne w przypadku obu zostały odnotowane w roku 1999, obecnie dostarczono na ich temat nowych danych, poszerzając znany teren występowania. Tityus serrulatus i Tityus stigmurusDo gatunków tego typu pasuje określenie "partenogeneza geograficzna" - populacje partenogenetyczne i aseksualne zamieszkują innego typu obszary. Zakres występowania tej pierwszej jest bardzo szeroki, obejmujący tereny miejskie i podmiejskie. Tego typu strategia reprodukcyjna pozawala na szybki rozwój populacji, nawet na obszarach mało przyjaznych, takich na których populacja płciowa nie będzie w stanie się ustabilizować. W obecnym badaniu, do znanych uprzednio doniesień z 2 gmin o populacji seksualnej T. stigmurus, doszło 9 kolejnych (głównie Bahia). Do T. serrulatus, przypisano natomiast jedną nową lokalizacje, również ze stanu Bahia. Bibliografia
Rewizja rodzaju Leiurus
sobota, 18 października 2014 09:41 | Wpisany przez Jacek Szubert
Rodzaj Leiurus, przez długi czas reprezentowany jedynie przez L. quinquestriatus, występuje na północy Afryki oraz Środkowym Wschodzie. Jad jego przedstawicieli jest wysoce toksyczny i skomplikowany chemicznie, co skutkowało zainteresowaniem naukowców głównie pod tym kątem. Mimo gęstości populacji jednak do tej pory nie przyjrzano się wystarczająco dokładnie jego taksonomii. Tło historyczneLeiurus został opisany we wczesnych latach XIX wieku, jako podrodzaj rodzaju Androctonus, i gromadził gatunki o wąskiej metasomie (do czego nawiązuje nazwa Leiurus; leptochelys, macrocentrus, quinquestriatus, thebanus, tunetanus), które, oprócz jednego, z biegiem czasu, zostały przeniesione do innych rodzajów lub zsynonimizowane z innymi gatunkami. Leiurus, jako takson monotypowy, został podniesiony do rangi rodzaju w roku 1949 - u L. quinquestriatus odnotowywano jednak podgatunki - typowy, L. quinquestriatus hebraeus, oraz kilka innych, które skończyły jako synonimy tychże dwóch (jedynie status L. quinquestriatus voelschowi pozostawał do dziś niepewny). Dopiero 12 lat temu do rodzaju zaczęły dochodzić nowe gatunki - chronologicznie L. jordanensis, L. savanicola, L. nasheri oraz L. abdullahbayrami. Obecnie analiza materiału, głównie z Półwyspu Arabskiego, przyniosła opis 4 kolejnych gatunków oraz zmiany w poprzednio znanych taksonach - przywrócenie ważności L. brachycentrus, zsynonimizowanie do niego L. nasheri oraz podniesienie statusu L. hebraeus. Czytaj dalej...Nowy Androctonus, redeskrypcja A. bicolor
poniedziałek, 28 lipca 2014 17:50 | Wpisany przez Jacek Szubert
Przedstawiciele silnie jadowitego rodzaju Androctonus Ehrenberg 1828, poprzez ich spory rozmiar, popularność w hodowlach i łatwość w rozmnażaniu, a także częstość występowania w środowisku naturalnym czy w muzeach, na ogół są dobrze poznane. Odstaje od nich A. bicolor Ehrenberg 1828, którego osobniki typowe nie zostały przeanalizowane od czasu oryginalnej deskrypcji, która w obecnych czasach pozostawia wiele do życzenia. Obecnie przebadano te osobniki, co doprowadziło do pełnej redesykrypcji a także opisu nowego gatunku. Czytaj dalej... |
3 nowe Euscorpius z Grecji
środa, 22 października 2014 15:12 | Wpisany przez Jacek Szubert
Do tej pory znanych było 14 gatunków Euscorpius spp., występujących w Grecji: E. avcii, E. birulai, E. candiota, E. corcyraeus, E. erymanthius, E. hadzii, E. italicus, E. koschewnikowi, E. kritscheri, E. mylonasi, E. naupliensis, E. ossae, E. scaber, E. sicanus. Ostatnie badania doprowadziły do opisu trzech kolejnych:
Bibliografia
4 nowe Euscorpius
niedziela, 24 sierpnia 2014 13:54 | Wpisany przez Jacek Szubert
Rodzajowi Euscorpius, przez wzgląd na gęste występowanie na zachodnich obszarach Europy oraz w Anatolii, naukowcy poświęcają sporo uwagi. Ich taksonomia jednakże należy do skomplikowanych. Zamieszkują obszary od poziomu morza po 2000 metry wysokości. Sytuację dodatkowo komplikują wiekowe, wybrakowane deskrypcje, zgubione osobniki typowe, czy po prostu braki osobników z wielu obszarów. Cały czas jednak podejmowane są próby uporządkowania rodzaju. Poniżej przytaczamy streszczenie owych z ostatnich miesięcy. Czytaj dalej...Nowy gatunek w rzadkim rodzaju Lissothus (Buthidae)
niedziela, 27 lipca 2014 13:26 | Wpisany przez Jacek Szubert
Podczas badań nad północnoafrykańskimi skorpionami, Vachon opisał wiele nowych rodzajów, w tym Lissothus (1948; Buthidae). Początkowo przypisał do niego jedynie L. bernardi (Libia), dwa lata później dodał L. occidentalis (Mauretania). Od tego czasu do światowych kolekcji doszły dwa nowe osobniki tego drugiego gatunki, L. bernardi natomiast pozostaje znany jedynie z typowych osobników. Ukazuje to, jak rzadkim rodzajem jest Lissothus - w publicystyce bliżej mu się przyjrzano jedynie przy okazji opisu nowego, spokrewnionego rodzaju Pseudolissothus (południe Algierii). Lissothus chaambi sp. n.Całkowita długość przedstawicieli nowego gatunku to 22,5 mm w przypadku samic i 25,6 mm dla samców. Ubarwienie jasnożółte, z ciemniejszym zabarwieniem na IV segmencie metasomy. Występuje w Algierii, a nazwa gatunkowa odnosi się do plemienia Chaamba, zamieszkującego te tereny. Bibliografia
|
8