Dotarcie do samców i ich opisanie zawsze wiele wnosi do wiedzy o danej populacji - zarówno do taksonomii, jak okolic związanych z reprodukcją. Opis Tityus kuryi Lourenço, 1997 oparty był o pojedynczą samicę z Palmerias (Bahia, Brazylia), obecnie dostarczono informacji na temat samca. Informacje tego typu są jednak jeszcze ciekawsze, gdy w grę wchodzi gatunek rozmnażający się partenogenetycznie, szczególnie jeśli jego obszar występowania jest bardzo szeroki, a jad uważany za stanowiący zagrożenie dla zdrowia i życia człowieka. Takimi gatunkami są T. serrulatus oraz T. stigmurus. Populacje seksualne w przypadku obu zostały odnotowane w roku 1999, obecnie dostarczono na ich temat nowych danych, poszerzając znany teren występowania.

Tityus serrulatus i Tityus stigmurus

Do gatunków tego typu pasuje określenie "partenogeneza geograficzna" - populacje partenogenetyczne i aseksualne zamieszkują innego typu obszary. Zakres występowania tej pierwszej jest bardzo szeroki, obejmujący tereny miejskie i podmiejskie. Tego typu strategia reprodukcyjna pozawala na szybki rozwój populacji, nawet na obszarach mało przyjaznych, takich na których populacja płciowa nie będzie w stanie się ustabilizować.

W obecnym badaniu, do znanych uprzednio doniesień z 2 gmin o populacji seksualnej T. stigmurus, doszło 9 kolejnych (głównie Bahia). Do T. serrulatus, przypisano natomiast jedną nową lokalizacje, również ze stanu Bahia.

Bibliografia

• Dos Santos MD, Porto TJ, Lira-da-Silva RM, Brazil TK. Description of the male of Tityus kuryi Lourenco, 1997 and notes about males of Tityus stigmurus (Thorell, 1877) and Tityus serrulatus Lutz & Mello, 1922 (Scorpiones, Buthidae). Zookeys. 2014 (435):49-61.

Rodzaj Leiurus, przez długi czas reprezentowany jedynie przez L. quinquestriatus, występuje na północy Afryki oraz Środkowym Wschodzie. Jad jego przedstawicieli jest wysoce toksyczny i skomplikowany chemicznie, co skutkowało zainteresowaniem naukowców głównie pod tym kątem. Mimo gęstości populacji jednak do tej pory nie przyjrzano się wystarczająco dokładnie jego taksonomii.

Tło historyczne

Leiurus został opisany we wczesnych latach XIX wieku, jako podrodzaj rodzaju Androctonus, i gromadził gatunki o wąskiej metasomie (do czego nawiązuje nazwa Leiurus; leptochelys, macrocentrus, quinquestriatus, thebanus, tunetanus), które, oprócz jednego, z biegiem czasu, zostały przeniesione do innych rodzajów lub zsynonimizowane z innymi gatunkami. Leiurus, jako takson monotypowy, został podniesiony do rangi rodzaju w roku 1949 - u L. quinquestriatus odnotowywano jednak podgatunki - typowy, L. quinquestriatus hebraeus, oraz kilka innych, które skończyły jako synonimy tychże dwóch (jedynie status L. quinquestriatus voelschowi pozostawał do dziś niepewny). Dopiero 12 lat temu do rodzaju zaczęły dochodzić nowe gatunki - chronologicznie L. jordanensis, L. savanicola, L. nasheri oraz L. abdullahbayrami. Obecnie analiza materiału, głównie z Półwyspu Arabskiego, przyniosła opis 4 kolejnych gatunków oraz zmiany w poprzednio znanych taksonach - przywrócenie ważności L. brachycentrus, zsynonimizowanie do niego L. nasheri oraz podniesienie statusu L. hebraeus.

Czytaj dalej...

Przedstawiciele silnie jadowitego rodzaju Androctonus Ehrenberg 1828, poprzez ich spory rozmiar, popularność w hodowlach i łatwość w rozmnażaniu, a także częstość występowania w środowisku naturalnym czy w muzeach, na ogół są dobrze poznane. Odstaje od nich A. bicolor Ehrenberg 1828, którego osobniki typowe nie zostały przeanalizowane od czasu oryginalnej deskrypcji, która w obecnych czasach pozostawia wiele do życzenia. Obecnie przebadano te osobniki, co doprowadziło do pełnej redesykrypcji a także opisu nowego gatunku.

Czytaj dalej...